Galibi

Na een eerste week observeren in alle leerjaren (wat na een tijdje dodelijk saai werd), was ik toch dringend toe aan wat afwisseling! Tijd voor een trip!

Zo gezegd, zo gedaan: we stonden op zaterdag al om 6u30 klaar met onze trekkersrugzak, hangmat en slaapzak om naar Galibi te vertrekken. De tien andere Belgen die mee gingen hadden echter wel wat meer tijd nodig om zich klaar te maken en uiteindelijk konden we maar vertrekken om 9u30… Grmmbl vroeg opgestaan voor niets…

Ik stelde al snel vast dat de reis naar Galibi heel wat langer duurde dan ik had verwacht… Eerst zaten we vier uur op de bus ons achterste te verbrijzelen, want het was een HEEL hobbelige weg met diepe putten.
Die zijn naar het schijnt in der tijd veroorzaakt door explosies tijdens de binnenlandse oorlog. De bus en andere auto's op de baan zigzagden zo behendig mogelijk tussen de kraters door. Blijkbaar is er in al die jaren nog niemand op het idee gekomen om de baan simpelweg te herstellen...

Na de pijnlijke rit, voeren we nog twee uur in een motorbootje de rivier af en toen waren we er eindelijk: Galibi! Ik trok in recordtempo mijn bikini aan en dook in de oceaan! Super!
Galibi zelf leek vers weggescheurd uit een toeristische reisgids: palmbomen, wit strand, hutjes met strooien daken, hangmatten, het briljante idee om volleybal te spelen met kokosnoten...(auw).

Na het zwemmen en het eten (jaja Marcel kan ook koken), was het buiten al goed donker en stapten we allemaal terug in het bootje. We voeren de pikzwarte oceaan (en wauw wat een sterrenhemel) op richting Frans Guyana op weg naar het eigenlijke doel van onze reis: de neststranden van de reuzenschildpad!
Na zo’n uurtje varen stapten we een donker strand op. Het was oppassen geblazen, want het hele strand lag bezaaid met vissen vol weerhaken.

Na even zoeken vonden we er een. Ze was inderdaad reuze (al schijnen er nog veel grotere te zijn) en was net op schildpaddentempo een kuil aan het graven om haar eitjes in te leggen. Respect voor de schildpad hoor, als je de omvang van het beest ziet, dat moet nogal veel moeite kosten!

Het kostte ons ook moeite om zo lang te wachten tot ze begon met eitjesleggen, maar eenmaal ze bezig was, was het toch wel spectaculair om te zien: het beest was precies in trance.

Net op het moment dat ik bedacht dat dit toch wel het reisje waard was geweest, arriveerde er uit het niets nog een andere groep toeristen. Nu was het arme beest opeens omsingeld door minstens 20 bakra's! Zielig hoor...

Toen het dier de put weer had dichtgegooid, stapte ik dan ook wat beschaamd terug in ons bootje en voeren we (al slapend) terug naar Galibi.

Daar was het jaarlijks carnavalsfeest aan de gang. En Ellen zou Ellen niet zijn om er niet eens een kijkje te gaan nemen samen met enkele gasten van de andere groep! Leve de leute en Parbobier! In de vroege uurtjes kon ik dan ook lekker moe mijn hangmat in kruipen...

De volgende morgen (auch… alweer opstaan…) kregen we nog een rondleiding op Galibi: de plaatselijke waterput (waar de andere toeristen gretig foto’s van namen…), een ontmoeting met de sjamaan van het dorp, enkele bootmakers aan het werk zien…
Tot slot vertelde onze gezonnebrilde en ge-gel-haarde gids, dat de inwoners van Galibi (‘inheemsen’) nog zoveel mogelijk probeerden vast te houden aan hun tradities, en leidde ons daarna vakkundig de souvenirwinkel in... toerisme he...

Na een vermoeiende (en hobbelige auw m'n kont) boot- en bustrip terug naar Paramaribo, kwamen we ’s avonds laat thuis aan… Ik slaap eigenlijk liever in een hangmat dan in een bed!



Maandag begonnen we aan onze tweede stageweek. Ik dacht dat het een rustig weekje zou worden: wat observeren in onze nu ‘vaste klas’ – het tweede leerjaar, wat lesgeven…
Maar Suriname zou Suriname niet zijn als de rust niet snel werd verstoord…

Dinsdag, toen Sofie V en ik van school naar huis terugkeerden, werd Sofie bijna beroofd door een idioot op een brommer die haar sacoche van haar af probeerde te trekken. Gelukkig kon ze zich verweren (flinke Sofie) en zijn we er met de schrik vanaf komen. Blijkbaar hebben ze het hier op ‘Sofies’ gemunt…

Jaja als Surinamers je er kunnen opleggen, zullen ze het niet laten. Zo werd ik al opgelicht bij de dokter en houdt de Surinaamse douane nu onze moeizaam ingezamelde kinderboeken gegijzeld tenzij we hen betalen...

Hopelijk houd ik geen bitter gevoel over aan dit mooie land vol palmbomen...