Te land, te water en straks in de lucht!

Als jullie dachten dat ik al genoeg had van de jungle: ha-ha toch niet!
De vorige keer hebben we het binnenland al verkend met de boot (te water), nu was het dus tijd om op 8-daagse het land te doorkruisen met de bus (te land)!

De eerste dag: vrijdag 6 april

We hebben van 7 uur tot 18 uur gereden en behalve wat liedjes zingen was er niet veel meer te doen dan een dutje. Gelukkig ben ik daar wel goed in!

Natuurlijk was er af en toe wat ambiance als de bus of de jeep bleef vastzitten in de modder en we die eruit moesten trekken of duwen. Daar hadden we in de eerste instantie de jeep voor meegenomen, maar die gaf het na 5 minuten al op… motorpech…
Omgevallen bomen doorkappen die de weg versperden, lieten we wel graag over aan Marcel of Radjin.

We hebben hier de laatste weken heel vaak regen gehad, waardoor de Surinaamse ‘snelwegen’ (= aardeweggetjes overgroeid door struiken en versperd door omgevallen bomen) in modderpoelen zijn veranderd. Waar we de vorige keer in Awarradam onze boot moesten slepen, moesten we nu dus onze bus duwen!

Wij waren natuurlijk niet de enigen die wegzakten in de modder en zo werden we geholpen door andere autobestuurders om er weer uit te geraken. Die deden dan ook zelf weer beroep op de spieren van de Belgische dames (en 2 heren) om hen uit de modder te duwen.
Het was niet echt aangeraden om naast een van de behulpzame Surinamers te gaan staan. Al van ’s morgens vroeg stonken ze naar de Borgoe (=rum)!

’s Avonds konden we toch eindelijk uitstappen. Ik hing snel mijn hangmat op, sprong in de rivier om me te wassen (en twas nodig) en ging daarna samen met de anderen een potje ‘weerwolven’.
Het weerwolven werd wel even opgeschrikt door een tarantula die opeens midden in onze kring zat. Hij kwam zomaar van het plafond gevallen! Sommigen vonden het hele gedoe heel interessant en verblindden het beest met hun fototoestel, maar voor mij was er niet veel aan… bah! Ik heb mijn klamboe (muskietennet) extra goed ingestopt die nacht!
Toch heb ik niet goed geslapen... dankuwel beste snurkers.

Zaterdag:

De volgende dag vertrokken we al vroeg naar Apura. Eerst moesten we een ‘brug’ over, of wat er van over schoot tenminste: vooral veel losse planken… We moesten er allemaal te voet over zodat de bus er niet zou door zakken! Maar de verdere reis verliep zonder veel ongelukken en al snel stonden we in Apura. Het gaf wel een raar gevoel hoor. Eerst rij je een hele tijd door de jungle en dan opeens duikt er een stad op en lijkt het alsof je weer terug bent in Paramaribo.

Vroeger, voor de revolutie, wou de Surinaamse regering de hoofdstad verleggen naar Apura en daardoor zijn er heel wat huizen en spoorlijnen (voor bauxietvervoer) gebouwd. Maar daar is na de revolutie niets meer van terecht gekomen en nu staat alles daar te roesten en te rotten… Er wonen wel wat mensen die leven van de bosontginning, visvangst, jacht… en ook enkele inheemse stammen waarvan we er eentje hebben bezocht.
We konden ook stropers zien die de twee herten die ze hadden gevangen aan het villen en in stukjes aan het kappen waren. Gezellig hoor...

Ons verblijf voor die nacht was wel heel luxueus, zeker in vergelijking met de paalwoningen in het dorp waar we net vandaan kwamen! Een ruim huis aan de rivier met een groot terras dat over het water hing en waar je vanaf kon springen (wat ik natuurlijk ook met plezier gedaan heb!). Kortom: twas zalig!

’s Avonds was er in de lokale ‘disco’ (= afdak met 1 rode gloeilamp) iets te doen, dus zijn we daarheen getrokken en twas weer plezant: dansen met de inheemsen, Parbo drinken, dikke leute, maar de avond heeft jammergenoeg een abrupt einde gehad.
Rond 1 uur vielen er opeens schoten, blijkbaar waren de inheemsen iets te enthousiast aan het vechten en had de politie enkele losse flodders afgevuurd.
Sommigen onder ons waren toch ferm geschrokken en we zijn dan ook snel allemaal de bus in gestapt en weggereden, op weg naar ons bed.

Zondag

Pasen, rustdag! ’s Morgens was ik vroeg op om chocolade eieren te gaan zoeken, maar de paashaas heeft Apura blijkbaar overgeslagen dit jaar... Er hingen wel overal paasbriefjes in huis... Het werk van de paashaas? Of van Karien?
Geen chocolade? Dan maar wat zwemmen! De pret mocht jammer genoeg niet lang duren, want ’s middags kwam de huisbazin onaangekondigd langs en zei dat ze haar huis zelf wou gebruiken die week (ook al waren er andere afspraken gemaakt).
Tja… niets aan te doen. We moesten verhuizen naar een ander huisje, heel wat minder leuk of ruim en niet bij het water. ’s Avonds zijn we nog even gaan kijken naar het café vlakbij (waar de muziek keihard stond), maar er was niet echt veel te beleven behalve een Creool met wel zeer directe insinuaties, dus waren we daar al rap weer weg.

Maandag

Op weg naar de Blanche Marie! De Blanche Marie is een van de Surinaamse ‘attracties’: een grote val met een ‘vakantieoord’ bij. Natuurlijk was er weer heel wat moois te zien en we bleven er ook een nachtje slapen. Het (peperdure) vakantieoord bestond uit heel wat scheefgezakte houten huisjes die duidelijk hun beste tijd gehad hadden en enkelen van ons hebben ’s nachts van kamer moeten wisselen vanwege ratten die onder de vloer zaten. Al bij al hebben we toch een goede nacht gehad. Het duurde wel even om in mijn bed te geraken: er stonden een pooltafel en sjoelbak, we speelden onnozele maar geestige spelletjes en Drona was weer goed op dreef met zijn moppengetap.

Dinsdag

’s Morgens alweer dapper op weg naar een van de andere vallen rond de Blanche Marie. Dankzij mijn muskietenvrienden had ik echter op een ongelukkige plaats op mijn hiel twee beten die een bloedblaar werden en kon ik niet meer in mijn schoenen. Marcels huismiddeltje, er Borgoe over gieten, hielp niet meteen en ik heb dus de hele klim mogen doen op sandalen... Niet gemakkelijk maar ik ben er geraakt! Yes!

’s Middags vertrokken we terug naar onze tarantulahangmatslaapplaats waar we nog 1 nacht zouden doorbrengen vooraleer te vertrekken naar de Ralleighvallen. Geen tarantula’s of erge snurkers te bespeuren deze keer… Oef!

Woensdag

De reis naar de Ralleighvallen was met de boot te doen en na vier uur varen kwam er een huisje in zicht: Lolopasi. Daar zouden we de komende twee dagen gaan logeren. Dezelfde dag nog gingen we via een pad dwars door de jungle op weg naar de vallen. Ik moest af en toe opzij springen voor een gifslang of boomstam en het was weer een prachtige tocht hoor!

Ik kan niet zeggen dat de Ralleighvallen nu zo spectaculair waren, maar de tocht was toch leuk om te doen. Ik heb heel wat ‘brol’ verzameld: vruchtjes, een bolster, boomkaars (= wat ze hier gebruiken als aanmaakblokjes),… en ja dat gaat allemaal mee in de valies maar België!

Donderdag

De volgende dag zou ik normaalgezien mee de Voltzberg beklimmen, maar de blaar op mijn voet dacht daar anders over. Och ja ik hou nu toch niet zo van klimmen, maar blijkbaar hebben de anderen veel apen kunnen zien en daarop ben ik natuurlijk toch een beetje jaloers! Blijkbaar hebben diezelfde apen ook op Monia's hoofd gescheten, waar ik wel wat minder jaloers op ben. De stank was niet te harden!

Na het donker was er wel iets leuks te doen aan de overkant van het water: een Creoolse percussiegroep met veel gedans (en gezweet). Wat minder leuk was waren de aantastelijke mannen maar ik laat mij niet doen he :p

Vrijdag de 13de oeee...

De laatste dag... Het beloofde een lange reis te worden, want Marcel wou van in Lolopasi in één keer helemaal terug rijden naar Paramaribo.
De reis verliep zonder ongelukken (ondanks de ongelukkige datum)en zelfs met zeer weinig geduw door de modder. Het stuk waar we op de heenweg zo hopeloos hadden in vast gezeten, was hersteld (=zand op gesmeten), dus hebben we maar één keertje moeten duwen om de jeep erdoorheen te krijgen. Schitterend, lekker veel tijd voor gedut! Opeens werd ik wakker en waren we thuis waar ons een onaangename verrassing wachtte. Blijkbaar was er al een paar dagen een probleem met de waterleiding bij ons in de buurt en we hadden ook geen gas meer. Dus met andere woorden: Na 8 dagen vuiligheid en bewaarvoedsel, konden we ons niet eens wassen of warm eten!


Zozo dat waren mijn 8 dagen. Blijkbaar waren sommigen ongerust dat ik niet meteen iets liet weten toen ik thuis kwam, maar ook het gsm netwerk ligt hier al van donderdag helemaal plat!
Ik kan dus geen berichten sturen, maar dat betekent niet dat ik dood ben he gasten!


Donderdag sluiten we onze stage af en dan proberen we nog enkele dagen te genieten van Paramaribo. Zo zijn we dankzij Drona ook uitgenodigd op een hindoestaans trouwfeest, ik ben benieuwd...

Nog even en dan kan ik het vliegtuig op (in de lucht) terug naar België!
Die 3 maanden zijn eigenlijk veel te snel gegaan...