Vietnam
Door: Ellen Heynderickx
Blijf op de hoogte en volg Ellen
19 Augustus 2014 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
M'n ouders zijn op reis naar Indonesië, dan kijkt een mens nog eens met heimwee naar haar eigen foto's/reisverslagen enz.
En vindt datzelfde mens een reisverslag terug dat nooit is gepost!
Foei! Daar ga ik nu 5 jaar na datum verandering in brengen ;)
Enjoy!
Ho Chi Minh City – 15 tot 18 december
Vietnam is duidelijk strenger in wie of wat het land binnenkomt en alleszins beter georganiseerd!
Dit is de eerste keer dat men onze bagage scande en een visum op voorhand moest aangevraagd zijn. Alles werd zelfs zo goed voor je georganiseerd dat ze de immigratiepapieren voor ons invulden compleet met vervalsing van onze handtekening...
Zo nauw steekt het dus ook weer niet.
Twee jaar geleden deed Sara haar buitenlandse stage in Saigon, dus kon zij een beetje mijn gids zijn. Een vrij gezellige grootstad die bruist van de activiteit!
Restaurantjes met zowel westerse als Vietnamese gerechten, grote en kleine hotels, winkeltjes, markten van drie verdiepingen hoog, gallerijen vol kopieen van meesterwerken die je voor slechts twintig euro kan aanschaffen, poepsjieke winkelstraten in Don Khoi, boulevards, schoolmeisjes in elegante ´ao dai´, en het charmantste van allemaal: Bia Hoi! Een cafe op de stoep waar je een plastic stoeltje krijgt toegeschoven aan een willekeurige tafel en nog voor geen veertig cent een liter brouwsel krijgt dat moet doorgaan voor bier (gesproken als een echte Belg).
Een nachtleven dat weldegelijk tot ´s morgens vroeg doorfuift op de eerste verdieping van de GO2 Bar.
Saigon is gigantisch groot, heeft bijzonder veel inwoners en dus ENORM veel motorbikes die in een mierennest langs elkaar heen krioelen in de brede straten. Verkeerslichten zijn voor interpretatie vatbaar en als je als voetganger de straat wil oversteken, moet je al je lef samenschrapen, het trottoir afstappen en gewoon beginnen wandelen terwijl de motorbikes je mooi ontwijken.
Overal lopen straatleurders: dames met hoge torens boeken op hun heupen of een lange stok op hun schouders waar aan beide kanten grote isomo bakken met fruit, kwarteleitjes, kokosnoten, hele klerenwinkels, ... hangen, met een bak rond hun nek met een assortiment valse Louis Vuitton, Chanel, e.d. portefeuilles en zippo´s, met een houten bord vol fake zonnebrillen, fietsenkraampjes met cd´s of gedroogde inktvis, fietsers met rammelaars die massages aanbieden, hangmatventers, ... Alles wat je kan bedenken, men heeft het op straat te koop.
Dat wordt na een tijdje ook best vermoeiend. Je kan nergens wandelen, zitten, drinken of eten zonder om de 2 minuten het zinnetje: „Hello miss, you buy something?“ te horen. En iedereen verkoopt maar weer eens hetzelfde product.
Het is na donker ook opletten geblazen voor zakkenrollers. In 2 seconden is het gebeurd en in onze 3 dagen Saigon werden we 2 keer bestolen. Eerst werd ik zo´n €50 lichter gemaakt door straatboefjes, en dan raakte Sara haar portefeuille kwijt aan een cyclodriver. Ik kreeg mijn portefeuille 1 minuut later geldloos teruggesmeten van op een motorbike – gelukkig maar - en Sara kreeg de hare heelhuids terug dankzij haar snelle benen.
Nadeel aan zo´n grootstad: dure accomodatie. Na veel zoeken vonden we een betaalbare dormetory en namen onze intrek op de 4de verdieping waar we de slaapzaal bijna volledig voor onszelf hadden.
Sara wilde natuurlijk graag afspreken met haar Vietnamese vrienden van 2 jaar geleden en zo belandden we in het ´Marina´seafoodrestaurant met Ahn, Duc, Sharon en Phang. Vietnamezen weten wat goed eten is! Sommige schotels waren zelfs niet op de menukaart terug te vinden, maar zeer lekker!
Als afsluiter nog naar een discotheek met de ongelukkige naam ´Apocalypse Now´waar het stikte van de prostituees en kalende westerse mannen die geflatteerd waren door alle commercieel ingestelde aandacht en tevergeefs probeerden mee te shaken met hun vers aangeschafte vriendin.
Sharon had in die twee jaar tijd ook een gezin gesticht, dus spraken we de volgende avond meteen terug af om Sharons pasgeboren Line te bewonderen en oliegrill te houden bij haar thuis, een avond die eindigde in gitaargetokkel en gekweelde hits van de 90´s.
Sara´s ouders konden haar geen 5 maand missen. Dat was duidelijk, want ze kwamen tijdens het kerstverlof 12 dagen op bezoek. Aangezien ze zouden aankomen op Hanoi, moesten we zo snel mogelijk in Hanoi geraken, vliegen dus.
De goedkoopste vlucht vertrok zeer vroeg in de ochtend, dus was het misschien het leukst om onze laatste avond in Saigon goed te vieren, de nacht door te steken en om 5u meteen te vertrekken naar het vliegveld, dachten we. Of zoals ze dat in het Engels noemen: white night houden dus. We hadden onszelf een beetje overschat denk ik...
We stapten om 5u ´s morgens in de taxi en zaten wat voor ons uit te staren, tot Sara plots merkte dat we na een kwartier rijden nog geen 500m van de dormetory waren. De kerel was gewoon rondjes aan het rijden. Na een scherpe opmerking waren we gelukkig toch snel richting vliegveld aan het rijden.
Twee uurtjes slapen op het vliegtuig tot Hanoi, daar de bus op en hup naar het Real Darling Cafe, een van de oudste guesthouses in Hanoi, om wat slaap in te halen.
´s Avonds heerlijk verloren lopen in de stad, onze vermoeide voeten laten rusten op het Bia Hoi kruispunt en via een flyer die we daar kregen naar de LOOP discotheek waar de drank veel te duur, maar de drum ´n bass en breakcore muziek zeer goed was.
Onze guesthouse bleek gelegen in een winkelstraat gespecialiseerd in wierook, vlaggetjes en alle soorten gouden en rode tempeldecoratie (kitsch dus).
De volgende dag had ik het briljante plan om zonder kaart op stap te gaan in Hanoi. Stom!
Hanoi heeft een merkbaar elegantere en rustigere sfeer dan het hippe en happening Saigon. De interessante mix tussen oude okerkleurige koloniale gebouwen met nog merkbaar Franse invloeden en een deugddoend streepje groen in de parken en meren. Een gezellig drukke stad met de Old Quarter als hart, al zo´n 1000 jaar.
De Old Quarter ziet er uit zoals de Aziatische steden in films of in je fantasiek zij het natuurlijk met vele voorbijsnorrende motorbikes.
De smalle straatjes zijn bezaaid met winkels en volgens de straatnaam kan je afleiden wat je waar moet kopen zoals vb. straat van de zijde. Overal zie je bezige bijen hun waar aan de man brengen, vaak met de tzpische rieten kegelhoed op tegen de zon. Op marktjes vind je zowel mini theeserviesjes voor het huisaltaar dat zowat elke Vietnamees heeft tot geconfijt hondenvlees, of alleen de kop met de tanden nog ontbloot.
Ook op restaurant is er een brede keus tussen slang, stekelvarken, kat, schildpad, kikker, ...
Vietnamezen zijn gewiekste businessmannen (of nog erger -vrouwen) en het is zeer moeilijk om een glimlachje los te peuteren van hun harde gezicht. Wat een contrast met Laos en Cambodja waar mensen niet liever doen dan lachen en giechelen.
Alles heeft zijn prijs en denk vooral niet dat men je hulp aanbiedt uit vriendelijkheid. Je zal al snel merken dat de helpende hand je professioneel hun winkel binnenleidt.
Waar je in andere Zuidoost Aziatische landen ook als toerist een goede prijs kan onderhandelen, in Vietnam zal je dat niet lukken. De winkeliers en marktkramers verkopen je iets liever helemaal niet dan dat je minder betaalt dan het dubbele van de prijs. En waar ze je er in Cambodja opleggen met een glimlach op hun gezicht, in vietnam kan je een hele winkel opkopen en ze zullen nog niet tevreden zijn,
Hier laten ze je graag drie maal de prijs betalen terwijl het ergens anders dubbel is. Keihard die Vietnamezen...
Het is 21 december en Sara en Ellen zijn goed uitgerust en klaar om Marc en Martine te verwelkomen in hun hotel in Hanoi. De komende dagen ontpopte Sara zich tot professionele tourorganisatrice en stouwde ons schemma voor de komende twee weken propvol:
de big city tour van Hanoi met veel sightseeing van de tempel van de literatuur, wijdse parken, smalle straatjes en marktjes, een kathedraal, het mausoleum waar niemand minder dan Ho Chi Minh zelf opgebaard ligt (het was wel gesloten), het meer, pagoda´s, ... en als afsluiter: Thang Long Water Puppet show, waar prachtige handgemaakte poppen over een podium van water zweven op de tonen van de sussende Vietnamese folkmuyiek op traditionele insturmetne en enkele ´dagdagelijkse´zaken naar voor laten komen op een humoristische manier zoals rijst telen, rondhossen op buffels, vissen, ...
Halong Bay – 23 december
Een natuurwonder op zee. We hadden het weer nite zo mee, vrij koud, mistig, maar we bleven van regen gespaard.
In Halong Bay schijnt volgens Vietnamese legendes een draak te huizen, de Tarasque.
Een minibusje voerde ons naar de lange betonnen steiger waaraan onedindig veel ´cruise ships´waren aangemeerd, allemaal klaar om volgeladen te worden met toeristen, waaronder ook wij.
Halong Bay is een echt natuurwonder. De boten glijden over een azuurblauwe zee waaruit meer dan 3000 kalkstenen rotsen verticaal omhoog naar de hemel reiken. Een spektakel waarvoor je graag even de kou op het dek trotseert.
Behalve dit buitengewone uitzicht, komen toeristen ook de mooie grotten in de rotsen verkennen die over de jaren werden uitgesleten door golven en wind.
Nog meer attracties op de trip: een nachtje slapen in de boot waar de kou ons opsloot in de kajuit om te manillen, kajakken tusssen de uitstekende rotsen, grotten bezoeken, floating villages met fleurig geverfde tuinhuisjes bewonderen die op het water drijven en leven van de visvangst en kajakverhuur.
Onze cruise eindigde op Cat Ba eiland op kerstavond. We gingen nog kajakken tussen de rotsen van Halong Bay en verkenden kort het natuurpark van Cat Ba.s
Aangezien we een nacht op de boot verbleven, hadden we ook onze eeigen kajuit waardoor we niet bang moesten zijn dat ons bagage pootjes zou krijgen. Sommige dagjesnoten worden namelijk nogal eens geenterd door stiekeme piraten.
Op Cat Ba had ons hotel haar utierste best gedaan om een memorabel kerstfeest op poten te zetten: kersttechnomuziek, fluogroene mierzoete gebakjes, mandarijntjes, een Disney video van Mickey en Donald op het ijs, wijn a volonte EN niet te versmaden, de kelner in een kerstmankostuum gehesen en een witte snor opgeplakt.
Het wilde enthousiasme van het vrouwelijke Vietnamese hotelpersoneel werkte ook zeer aanstekelijk op Marc, die ook enkele danspasjes waagde op de boenkeboenke kerstmuziek.
Sara en ik vierden kerst nog wat verder in de lokale discotheek iets verderop samen met enkele leeftijdsgenoten die ook in het hotel verbleven.
Ninh Binh – 25 tot 27 december
Naar Haiphong met de bus, de speedboot op en de bus en daar de bus nemen naar Ninh Binh. Klinkt eenvoudig genoeg nietwaar? Wij deden er twee dagen over...
Aangekomen in Haiphong zochten we een taxi om ons naar het busstation te voeren en werden er mooi opgelegd... De beloofde bus was al lang geleden vertrokken en natuurlijk kwam er een hele troep aasgieren op ons af de moment dat onze frank viel...
„You want taxi, you want minibus, you want, you want, ...“ Ja we wilden liefst met rust gelaten worden maar dat zat niet tussen het aanbod. Om een zenuwtoeval te vermijden, checkten we in in het hotel aan de overkant van de straat. We besloten een nachtje in Haiphong te blijven en ons bussticket voor de eerste bus de volgende ochtend al aan te schaffen.
Met de bus naar Ninh Binh en vrij vroeg anagekomen in de guesthouse daar, hadden we nog een hele dag voor ons. Het landschap rond Ninh Binh scheen zeer mooi te zijn. Zoals Halong Bay maar dan staken de rotsen uit de rijstvelden omhoog in plaats van uit het water.
Dus huurden we fietsen en probeerden via een wel zeer simplistisch kaartje onze weg te vinden rond Ninh Binh. We waren er ook vrij van overtuigd dat we goed bezig waren. Mooie kalkbergen, een verlaten half afgewerkte autostrade afrijden met palmboompjes in het midden, ... We zagen ook overal rokende hopen steen met nannen die er bedrijvig omheen cirkelden. Toen enkelen ons dichterbij wenkten, zagen we dat het eigenlijk een manier was om klei tot stenen te bakken, zeer cool.
Maar dan kwam het moment dat we niet meer zo zeker waren van de weg of de kaart.
De kale straten met af en toe een smal lang hoog huis deden ons ttwijfelen over waar we beland waren.
Deze spookstad leek in het niets op het pittoreske vissersdorpje dat onze reisgids had beschreven. Het deed mij wat denken aan de utigestorvne Ameriknaanse plattelandsdorpen met hun enkele kantine. Na wat zoeken en het voorbijrijden van ´maffia hotels´, vonden we de plaatselijke kantine van dit dooie stadj een zochten na onze hamburger de hulp van het pientere meisje dat er werkte om ons terug te orienteren.
„Where is this town on the map?“ vroegen we, „Do you know the way to Ninh Binh?“
„This IS Ninh Binh!“ zei ze tot onze grote verbazing.
En toen kwam het uit dat onze spookstad eigenlijk een deelgemeente van Ninh Binh was... en dat we eigenlijk maar 2 km van het hotel verwijderd waren, EN dat wee dus tijdens onze grote fietstocht in rondjes gereden hadden...
Maar niet getreurd, nu zaten we terug op het goede spoor en geraakten toch nog tot in het vissersdorpje Tam coc.
In Tam Coc kan je een roeibootje inhuren dat je door enkele groet rotsen roeit. Door enkele grotten wel te verstaan. Een zeer mooi obottochtje waarbij je op het gemak eens rond kan kijken.
Tam Coc betekent ´3 grotten´en zegt daarmee precies wat er daar allemaal te zien is. Een roeibootje meent je mee door de grotten en je vaart dus eigenlijk 1 van die grote oprijzende rotsen in het landschap door terwijl je van het landschap en de berggeiten geniet die af en toe als kleiine witte vlekjes verschijnen hoog op de rotsen.
Velle roeiers bedienen hun roeispanen ook met un voeten, op het gemak achterover geleund en genietend van de wereld die aan hen voorbijtrekt. Een grappig zicht.
Jammergenoeg moet je op d eterugreis ene hele lijdensweg afleggen wanneer diezelfde roeie rzijn doos met verkoopswaaar bovenhaalt: bloemetjesgeborduurde zakjes en tafekleedjes. Het duurde een tijdje voor de roeier zich neerlegede bij het feit dat we echt niets gingen kopen en hij ons iendelijk teurg naar het dorp wilde roeien.
Bovendien was hij dan nog een sniet tevreden met de fooi die we hem gaven... echt op z´n Vietnamees dus...
Terug in ons hotel gekomen, ededen ik en Sara een verrassende ontdekking. Het raam van onze kamer kwam nhiet buiten uit, maar recht op de kamer van onze sympathieke (Neder)gebuur Flo.
Op de tweede dag Ninh Binh, pakten we onze sightseeing wat professioneler aan en huurden een gids in die ons op motorbikes het landschap zou laten zien rond Hua Lu.
En ondanks het hondenweer, het was prachtig! Eindeloze ondergelopen rijstvelden... We reden er op een weg die er als een dijk bovenuit stak.
Martine op de motor bike bij de gids, Marc met groot plezier op zijn eigen motorbike en ik en Sara naar goede gewoonte samen op de motorbike.
Wegzinkend in de modderbaantjes, blind rijdend door de striemende regen, ploeterend over modderbergen, we loved it!
Een bootsman nam na een verwarmende kop thee, een stukje de rivier af door de floating village Kenh Ga me tde prachtige bergen op de achtergrond! Ellen met typische ronde rieten hoed op tegen de regen, zeer mooi.
Even opdrogen en opwarmen met een soepje in het restaurantje vlakbij de 2 tempels en dan op het gemak eens rondlopen, niet op buffels rijdend.
Nog een klimmetje naar een uitzichtspunt over de rijstvelden en de dagtrip zat er op . We konden natgeregend maar tevreden terug naar ons hotel om op de nachtbus te wachten die ons naar Hoi An zou voeren, met een korte tussenstop in Hue.
Hoi An – 28 tot 29 december
Het Brugge van Vietnam! Yes!
Nachtbussen blijken niets voor mij... Ik paste nauwelijks in de slaapplaats die duidelijk op Vietnamese maat gemaakt was. Maaar goed, via Hue in Hoi An geraakt!
Hoi An, wat een betoverend stadje! Het deed mij met een licht heimwee gevoel aan Brugge denken met haar oude gebouwen en verzande haven en autovrij centrum...
Musea, opengestelde traditionele smalle lange huizen volgens Chinese bouwstijl, traditionele muziek, handwerk zijde of hout, tempels en een onsterfelijke brug, overal lampionnetjes...
Buiten het centrum val tmeteen op waarmee de gemiddelde inwoner zijn brood verdient. De hele stad is bezaaid met kleermakers en schoenmakers.
Je kiest zelf het stofje, legt je ontwerp uit, men neemt je maat en een paar uur later kan je voor een prikje je eigen design kledij of schoen ophalen.
Diegene die mij kennen weten natuurlijk datik deze kans niet kon laten liggen. Ik ben drie rokjes naar eigen goesting en een paar sandalen rijker!
Met goedkeuring van Sara, want die liet 1 er van ook voor zichzelf maken, plus nog 1 rok en 1 broek. Ook Martine kon niet aan de verleiding weerstaan en liet 1 rokje maken.
Op onze voorlaatste avond was het feest in de straten. De Asian Football Cup was al een tijdje aan de gang env oor de eerste keer in 10 jaar was Vietnam de grote winnaar! Overal zaten de mensen aan grote beeldschermen gekluisterd en er werden klonken regelmatig vreugdekreten. Waar in Belgie enkel geroepen wordt voor doelpunten, krijgen de spelers in Zuidoost-Azie ook enthousiast getier voor een goede pass in de juiste richting. Super, al dat enthousiasme!
Heel Hoi An lag die avond stil, eerst door de spanning en daarma door het grote feest. Een hele stoet motorbikes trok door de overstroomde straten langs de rivier, wild zwaaiend met Vietmanese vlaggen en gillend als gegeselde katten...
Ook Sara en ik kregen een band met de victorieleuze om ons hoofd gebonden door een enthousiasteling. Schitterend. Proficiat Vietnam!
De volgende dag stapten we goedgehumeurd op het vliegtuig van Danang naar Ho Chi Minh City.
Ho Chi Minh City II - 30 december tot 3 januari
Een tweede citytour voor Sara's ouders langs de hoogtepunten van 'Saigon': het postkantoorgebouw, kerken, de poepchique buurt, tempels, musea, winkeltjes en een tourkantoor, want Marc en Martine wilden de volgende drie dagen op fietstrip door de Mekong Delta.
Sara en ik bleven voor oudejaar in Saigon en spraken af met Ahn en Sharon om lekker te gaan eten en samen het nieuwe jaar in te klinken.
Nieuwjaar was duidelijk een westerse bedoening: grote bendes jonge gastn stonden samengetroept rond de twee populairste cafes, joelens en rondspringend op de muziek die uit de boxen knalde. Als alternatief voor champagne, werden bierblikken over de menigte heengesproeid. Ook enkele Vietnamezen waren aan het feesten. Sommige met dansen en leute maken, andere boefjes door menige feesters te bestelen. Zo raakte ook de man van Sharon, Amoury, zijn gsm kwijt.
Chuc Mung Nam Moi (gelukkig nieuwjaar)!
Na hun Mekong Delta trip, bezochten we met Marc en Martine nog de Chinese buurt van Saigon en namen afscheid met een barbecue (waar ik biefstuk at met stokjes) en een drankje in de rooftopbar van het chique Rex Hotel.
Sara en ik bleven nog enkele dagen hangen in Saigon en meerbepaaald ons ouwe trouwe stoepcafe Bia Hoi. Waar we ook weer heel wat kleurige mensen ontmoetten zoals oude bekende Eamon van in Laos en de Amerikaanse acteur Gregg met gigantische haarbos, ster in menige Thaise derderangsfilm in jaren 70 stijl a la 'The Blurb'.
Mekong Delta - 4 tot 5 januari
Phu Quoc Island - 6 tot 9 januari
En toen begon onze strandvakantie. Ik ben nooit een strandmens geweest, laat staan een strandvakantiemens... Maar voor de Zuid-Aziatische poederstranden met azuurblauw water bevolkt door kleurige vissen, maakt een mens graag een uitzondering.
Na een trip van twee dagen in de Mekong Delta om de floating markets en coconutcandy fabricatie te zien (en ik bijna op een gifgroene slang ging staan), namen we in Rach Gia de speedboat naar het prijzige eiland Phu Quoc.
Gelukkig hadden we er aan gedacht om ons verblijf op voorhand te boeken, want het eiland was full, fuller, fullest en alleen de duurste accomodaties bleven over. Zo hadden wij een bungalow voor 'slechts' 20$ vlakbij het strand in het vooruitzicht.
Toen we in onze 'resort' aankwamen, viel ons oog echter op iets interessants... Er stonden tenten in de tuin! Tenten die te huur stonden dan nog! Zo ontdekten we per ongeluk de goedkoopste verblijfsoplossing op het eiland! Voor elk 2$ per dag hadden we onze eigen tent!
Het strandleventje mocht beginnen!
Zand tussen de tenen, zonnecreme opgesmoet, een dutje of een boek, een frisse duik, een beschutting tegen de zon trachten te bouwen uit twee gejutte houten palen en onze handdoeken (dat was Sara's departement), en vooral: ontspannen en nieuwe vrienden ontmoeten.
We waren volledig verloren gelopen in 'den donkeren' en werden opeens vriendelijk uitgenodigd op de 'after barbecue' van twee Duitse koppels twintigers (2 Matze's,1 Julia en 1 Hanne) en een toffe Amerikaanse veertiger die in de filmbusiness zat (Marc). De Cuba Libre vloeide rijkelijk en we spraken af om die nog wat rijkelijker te laten vloeien op een snorkel-dagtrip per boot waarop ook resortbuurvrouw Anja ons vergezelde.
We hadden er toen nog geen idee van hoe veel tijd wij nog met Matse, Marc en Julia zouden gaan doorbrengen en hoe zwaar het afscheid zou zijn...
Back to Cambodja - 10 januari
De speedboat op naar Kep... Oh my God! Storm op zee! Ik waaide bijna de pier af - en mijn rok ook in Marilyn Monroe stijl - maar dat was nog niets.
Door de hoge snelheid en hoge golven die over ons heen spoelden, werden zowel de boot als inzitters gedurende anderhalf uur omhoog gesmeten om daarna weer loodrecht naar beneden te vallen. Ronduit gevaarlijk... Een kermisattractie voor onze maag dankzij de Touristil voorzorgen, maar minder plezant voor de Vietnamese magen. Overal rond ons waren mensen aan het overgeven en de penetrante stank van kots bleef vastzitten in de passagierscabine.
Wat was ik blij om weer vast land onder mijn voeten en frisse lucht in mijn neus te voelen bij onze aankomst in Ha Tien.
Nu nog de grens over naar Cambodja... We siten nog steeds niet helemaal zeker of dat mogelijk zou zijn. Maar we hadden geluk! Een nieuwe post was pas geopend... voor voetgangers en motorbikes. Elk vanachter op de motorbiketaxi met onze rugzak vooraan tussen de knieen van onze chauffeurs dan maar. Op naar Cambodja!
Cambodja - 3 weken
De grens over... Vietnam en Cambodja, dag en nacht. Van verhard beton naar hobbelige dirtroad. Van het gesturctureerde computerbestuurde Vietnamese grensgebouw naar het Cambodjaanse grensposthok met zijn stempeltjes. Schitterend! Ik hou van Cambodja!
In het bijzonder van haar plattelandslandschappen waar we op getrakteerd werden tijdens onze 45 km lange bikerit naar Kep. Hobbelend over een aardeweg terwijl de zon langzaam achter de horizon verdwijnt... Uitgestrekte velden, paalhuizen, fietsen beladen met varkens en kippen tot grote stapels brandhout, dok doks, spelende kinderen, schaarse oude vandagen met de Khmersjaal stevig om het hoofd gewikkeld... Vissersboten net de typische trectervormige metten, hele gezinnen met hetzelfde motiefje op hun flanellen pyjama, de grote gefrituurde spinnen die je kan kopen als snack in de tankstations...
Kep - 10 tot 12 januari
Na meer dan twee uur rijden, kwamen we aan in Kep. De uitgebrande villa's langs de kust getuigden nog steeds van het glamoureuze verleden van Kep, ooit favoriete vakantiebestemming voor 'the rich and powerful', en om die reden vernield door de Khmer Rouge.
Lang een spookstad... Maar nu begint Kep stilletjesaan weer open te bloeien door het toerisme, het omliggende Bokor National Park van 5000 hectare groot en de voortreffelijke krab met wereldvermaarde Kampot peper op de Kep Crab Market met zicht op de oceaan...
In onze 'Kukuluku Guesthouse' viel het alleszins op dat ook buitenlandse investeerders hun weg naar Kep gevonden hebben. In het bijzonder Franse ondernemers. Voor we het beseften zaten we op de Crab Market aan tafel met de uitbater van de lokale parelwinkel, uitbater van een chique restaurant en de uitbater van zowel de duurste resort van't stad als de Sailing Club... Echt onze soort mensen ahem haha. Maar ze waren SUPERvriendelijk, dat is zeker! En vrijgevig. We hebben de hele avond onze portefeuille niet moeten bovenhalen en zij hadden er precies veel plezier in Frans te spreken met 'nieuw bloed'.
De volgende dag huurden we maar weer eens een motobrike om op de vele kleine zandweggetjes te gaan verdwalen in het platteland rond Kep. En met succes! Slechts een halfuur voor zonsondergang vonden we de hoofdseg terug. En daar zagen we 3 motorbiketaxi's met 3 bekenden achteraan en heeeel wat bagage... Matze, Julia en Marc!
Koh Tonsay - 12 tot 16 januari
Net voor de kust van Kep lag een eilandje dat ons door veel mensen was aangeraden. Een boottochtje later zetten we onze eerste stap op het strand en... Koh Tonsay moet vrij dicht komen bij de droom van een onbewoond eiland. Poederstrand, met noten behangen palmbomen, jungle, slechts 3u elektriciteitsgenerators per dag, ... Slechts een 5-tal guesthousen waren opgetrokken op het strand en zelfs die hadden meer iets weg van een boerderij dan een gastenverblijf met hun loslopende koeien, kippen, eenden, roedels honden en her en der gemikte uitwerpselen van voorgaande beesten.
Peace and quiet... Strand en azuurblauwe zee...
Overdag hangmat en boek... 's Avonds steevast kaarten (Shithead) bij kaarslicht met Matze, Julia en Mark...
Een dag haartjes knippen in kapster Julia's geimproviseerde strandkapsalon...
En een nieuwe vriend! De Poolse hyperkineet Boris die al een jaar fietsend de wereld aan het rondtrekken was met zijn Mongoolse kat Genghis Khan.
One big, happy, relaxed family...
Kampot - 16 tot 18 januari
Ach... We konden toch niet eeuwig op Koh Tonsay blijven? Dus vertrokken we richting Sihanoukville waarvoor we vervoer moesten proberen te vinden in Kampot.
Kampot, een klein stadje zo'n 25 km van Kep, maar toch beroemd vanwege zijn vermaarde delicatesse: Kampot peper. 25 km... ''Dat is niets,'' dachten we, ''kan best via tuk-tuk.''
Zo gedacht zo gedaan, hup met 5 man een tuktuk in en elk een trekrugzak erbij plus de GIGANTISCHE souvenirsvalies van Marc!
Arme tuk tuk! Onderweg moest de chauffeur tot drie maal stoppen om water te halen in vijvertjes langs de baan om zijn overhitte motorbike te koelen. Tot ieders verbazing is het het beestje na 2 uur toch gelukt om ons kolossale gewicht tot aan Kampot te trekken.
In Kampot ontmoetten we ook weer Boris met zijn Genghis Kham en na twee nachten en een dag bewonderen van de charmante oude koloniale gebouwen langs de Kampot River en de volksbuurt er rond, zaten we met 7 man samengepropt in een oude rammelbak van een auto voor een krappe rit van 3 uur maar Sihanoukville. Als je je afvraagt hoe we allemaal in de auto geraakt zijn... Marc (die was het breedst) op de passagierszetel, de chauffeur en een extra passagier op de chauffeurszetel en Sara, Matze, Julia en ik achteraan. Maar dat is allemaal normaal in Cambodja hoor.
Sihanoukville - 18 tot 28 januari
De party place bij uitstek van Cambodja: Lonely Beach! De ironie...
Onze guesthouse: Utopia! Party place bij uitstek in Sihanoukville. Elke dag muziek vollen bak tot 3u 's nachts dus... Wat kan een mens doen behalve meefeesten met barvolk Martin en Zonny?
De dormetory was namelijk gratis als je per dag een halfuurtje flyers uitdeelde op het strand en we kregen er nog eens 5$ bovenop waarmee we ons eten konden betalen + enkele pintjes die er voor 25 cent over de toog gingen.
We hebben het er samen met Boris toch 3 nachten uitgehouden voor we, om onszelf te behoeden tegen nog meer gefeest, verhuisden naar Otres Beach.
Otres Beach was het rustige strand in Sihanoukville waar Marc, Julia en Matze al op ons wachtten in het supertoffe Sunshine Cafe van de Poolse Monika en Cambodjaanse Kem met een heuse visbarbecue - traktatie van Marc - en cocktails a la Matze.
Zo sleten we de rest van onze dagen met strandzitten, oceaanwzemmen en 's avonds veel Shithead spelen alsook ons nieuwe spel 'Yaniv', door Marc omgedoopt tot 'Heifenstein' in zijn 735e poging om Duits te spreken.
Zelfs op Chinees nieuwjaar hielden we het rustig. 's Avonds terugkeren van Lonely Beach naar Otres Beach betekent dan ook het risico lopen om beroofd te worden - waar Boris net aan had kunnen ontsnappen dus we waren al gewaarschuwd.
Tegen ons vertrek uit Sihanoukville, 1 week later, kende hij toch al drie Duitse woorden. Niet mis!
Matze en Jule waren zo betoverd door het Khmer schrift dat ze vertrokken met een tattoo rijker.
En Matze en Marc waren zo weg van Otres Beach in het algemeen dat ze op het punt stonden er land te kopen en ook een guesthouse te beginnen (Far Far Away Guesthouse, ze hadden zelfs al een naam)... Maar gelukkig beslisten er eerst nog eens goed over na te denken.
Marc en wij vertrokken richting Bangkok, Matze en Jule richting Pnohm Phen. Na 3 weken samen reizen, vloeide er toch een traantje bij het afscheid.
Zuid-Thailand - 2 weken
Vier bussen en 12 uren later stonden we in Bangkok. We hadden een goedkoop vliegtuigticket naar Nepal en een bus naar Krabi te boeken en... afscheid te nemen van Marc die naar Koh Lipe ging. Geen traantjes deze keer... We hebben ons sterk gehouden.
Krabi - Ton Sai - 30 januari tot 5 februari
Weet je wat een 13 uur durende nachtbusrit niet nodig heeft? Wacht ik zal je helpen... EEN ZATLAP IN ZIJN MIDLIFE CRISIS! Ik kon de mooie fases van dronkenschap van op de eerste rij volgen (lucky me): lullen, emotioneel worden en snurken.
Gelukkig konden we hem afschudden door de boot van Ao Nang naar Ton Sai te nemen, een tip die we van een gast van Sunshine Cafe hadden gekregen. ''You girls will like this beach,''
And like it we did... Een strand met een stuk jungle vol guesthousen, restaurantjes, bars en... klimscholen. En dat allemaal afgesneden van de buitenwereld door de hoge 'limestone' rotsen die als een muur om Ton Sai heen staan. Zalig!
Dat verklaarde ook meteen waarom iedereen die op Ton Sai rondliep zo gespierd was: klimmen! Een kolonie van klimmers.
Overdag hing iedereen ergens aan een rots en 's avonds gloeide Ton Sai van de gezelligheid: overal blije gezichten van mensen die content zijn van hun dag, concertjes her en der van latino tot reggae, movie night of gewoon een pintje in Sawasdee Bar op het strand en er proberen te balanceren op de 'slack line'.
Toen we pas aankwamen, hadden we eigenlijk een enorme reis achter de rug. Van Cambodja tot Ton Sai bijna nonstop op bussen, dus namen we de eerste drie dagen een vrij kostelijke bungalow in Kasba Guesthouse. Onze bagage nog verder de berg op sleuren kon er echt niet meer bij.
Van op het strand van Ton Sai kon je ook nog een ander strand zien liggen: Riley Beach. Daar geraken wasop zich al een hele klim: door de 'canyon', een smal pad over de rotsen dat de twee stranden verbond. We merkten al snel dat riley een heel ander publiek had dan Ton Sai. Het strand lag vol met 'aangespeolde' toeristen en opeens was er geen spier meer te bekennen. Maar de stranden zelf waren zoveel mooier: wit poeder en zwembaar water. Dat was wel het enige nadeel aan Ton Sai: niet zo'n mooi strand, altijd bezaaid met dode paarse kwallen (waarom is voor mij een raadsel) en zeer ondiep water.
Op Riley had je het prachtige Pranang Beach. De weg erheen en een deel van het water was volledig overhangen door rotsen met spectaculaire stalactieten... echt fantastisch om op je rug er onder te drijven en ze te bewonderen. Wat voelde ik mij klein.
Al die klimmers... Het ideale moment om een rotsklimcursus te doen! Twee dagen. Supertof! Maar niet van de poes... Onze blauwe knietjes, schaafwonden en bloedende nagels konden dat bevestigen.
Maar het gevoel dat je hebt als je na 20 meter klimmen met trillende spiertjes de eindring tikt en dan met een glimlach naar beneden kijkt is echt de max! Zeker voor herhaling vatbaar! (Mits eerst wat meer spiermassa kweken).
Na drie dagen in onze dure guesthouse ontdekten we dat er in de achtertuin van de No Name Bar aan het strand tenten stonden. Gratis te betrekken tenten dan nog wel! Met supervriendelijke uitbaters Pop en Nouie en Bob die mij een matje leende om op te slapen, want de tenten waren natuurlijk volledig leeg, et voila! Weer gratis accomodatie.
Koh Lipe - 6 tot 9 februari
Na een week Ton Sai, kregen we een reisvoorstel uit onverwachte hoek. De Thaise broers Ozzy en Rain die de Peace and Love Bar open hielden, waren samen met de twee gitaristen die daar elke avond speelden uitgenodigd op te gaan spelen op Koh Lipe. En wij mochten mee... Ja dat was een voorstel dat we niet konden laten liggen! Wat een chance! Alhoewel dat het feit dat Ozzy een oogje op mij had er ook wel voor iets zal hebben tussengezeten.
De volgende morgen zaten we samen met Ozzy, Rain en de superleuke Amerikaan Kevin 'in the back of a truck' tegen 150km/u op de autostrade richting Koh Lipe. Waaien!
Koh Lipe had wel alles wat je mag verwachten van een paradijselijk eiland! Het optreden en verblijf voor de band en hun roadies (wij) bleek in een grote reggaebar op het strand te zijn - Handicraft Bar. SU-PER!
Aangezien we als deel van de familie mee waren, kregen we er zelfs gratis eten (spicy!). Het was dus allemaal dik in orde!
De avond van het optreden werd een gigantsich feest met barbecue, vuurpois en firesticks en natuurlijk het optreden. Ook Marc kwam langs. Was die even verbaasd dat wij ook op 'zijn' eiland zaten!
En tot de vroege uurtjes werd er nog reggae gedraaid.
De volgende dag... Op de piratenboot!
De hele reggaebarbende wilde op trip! Een boot gehuurd, snorkels gehuurd, de guesthousemadam had goed en veel en spicy gekookt en tegen 10u zaten we met 18 man in het bootje gepropt. En wat een bonte bende... Allemaal Thaise reggaefans, allemaal venten, allemaal met lang haar of lange dreadlocks, allemaal met een grote zonnebril op hun kop en een sjaaltje rond hun hoofd, sommige met gouden oorringen... Een bende piraten!
Op weg naar een afgelegen strand om te snorkelen... Supermooi! Alsof je in de film Finding Nemo rondzwemt. Oeee en ik zag Nemo zelf! Zo kleurig al die vissen en koralen. We waren niet uit het water te slaan!
Voor we terug gingen naar Ko Lipe, stopten we nog aan een keienstrand vol gepolijste donkergrijze en witte stenen. Overal stonden ook kleine torentjes gebouwd uit die stenen. Als je een torentje optrekt, betekende dat volgens onze Thaise piraten geluk voor jou en je familie.
Sara mocht al meteen zelf aan het bouwen slaan om haar geluk te keren, want bij het uitstappen van de boot was ze op een zee-egel gaan staan. Auw... De enige remedie volgens de Thai: erop plassen! Dat kostte eventjes wat moeite, maar inderdaad... geen ontsteking achteraf.
Zou dat nu door het gelukstorentje komen of door de 'pipi'? ;)
Koh Phangan - 10 tot 11 februari
Op 10 februari was het Full Moon Party op Koh Phangan. Een verschijnsel dat iedereen toch wel eens van dichtbij moet gezien hebben. En wij waren in de buurt... Het zou zonde geweest zijn om het over te slaan.
Een klein probleempje... Op 12 februari hadden we onze vlucht al naar Nepal...
Dus bedachten we een hoogst efficient plan!
Op 9 februari vertrekken uit Koh Lipe en met de boot en de bus naar Surrhatani gaan - een reis van alweer bijna 10 uur.
Net op tijd de nachtboot halen naar Koh Phangan en daar 's morgens vroeg aankomen.
Daar geen accomodatie zoeken, maar onze rugzak ergens stockeren voor een prikje.
Een brommer huren om het eiland te verkennen.
's Avonds gaan feesten onder de Full Moon.
's Morgens doorfeesten tot we de boot en bus hebben naar Bangkok om 11u (en dan slapen).
In Bangkok meteen het vliegtuig naar Nepal nemen na 24 uur reizen...
Een plan van 3 dagen rondzwerven dus...
En het is ons nog gelukt ook! Ongelooflijk maar waar!
De Fully Moon Party was de moeite! Vuurshows met firesticks, vuurhoepels, vuurpois, vuurlimbo, iedereen zat onder de fluoverf, drankjes werden verkocht per emmer en wel 7 verschillende bars lieten hun bozen knallen op hetzelfde strand tot zeer laat... zeer zeer laat! Het feest was nog goed bezig toen wij om 10u 's morgens een strand verlieten vol flessen, schoenen, kledingstukken en slapende mensen in het zand, op eenzame stoelen en zelfs op frigoboxen, levend aan het braden in de volle opkomende zon... Amai!
Oorlogsslachtoffers van de volle maan...
Over de avonturen in Nepal heb ik niets meer geschreven.
Jammer, want dat was me toch een prachtige reis!
10 dagen trekken door de Himalaya, de Anapurna op, paraponting gedaan met het restje van ons geld, Kathamandu, ...
It's for me to know and for you to find out on your own :)
En vindt datzelfde mens een reisverslag terug dat nooit is gepost!
Foei! Daar ga ik nu 5 jaar na datum verandering in brengen ;)
Enjoy!
Ho Chi Minh City – 15 tot 18 december
Vietnam is duidelijk strenger in wie of wat het land binnenkomt en alleszins beter georganiseerd!
Dit is de eerste keer dat men onze bagage scande en een visum op voorhand moest aangevraagd zijn. Alles werd zelfs zo goed voor je georganiseerd dat ze de immigratiepapieren voor ons invulden compleet met vervalsing van onze handtekening...
Zo nauw steekt het dus ook weer niet.
Twee jaar geleden deed Sara haar buitenlandse stage in Saigon, dus kon zij een beetje mijn gids zijn. Een vrij gezellige grootstad die bruist van de activiteit!
Restaurantjes met zowel westerse als Vietnamese gerechten, grote en kleine hotels, winkeltjes, markten van drie verdiepingen hoog, gallerijen vol kopieen van meesterwerken die je voor slechts twintig euro kan aanschaffen, poepsjieke winkelstraten in Don Khoi, boulevards, schoolmeisjes in elegante ´ao dai´, en het charmantste van allemaal: Bia Hoi! Een cafe op de stoep waar je een plastic stoeltje krijgt toegeschoven aan een willekeurige tafel en nog voor geen veertig cent een liter brouwsel krijgt dat moet doorgaan voor bier (gesproken als een echte Belg).
Een nachtleven dat weldegelijk tot ´s morgens vroeg doorfuift op de eerste verdieping van de GO2 Bar.
Saigon is gigantisch groot, heeft bijzonder veel inwoners en dus ENORM veel motorbikes die in een mierennest langs elkaar heen krioelen in de brede straten. Verkeerslichten zijn voor interpretatie vatbaar en als je als voetganger de straat wil oversteken, moet je al je lef samenschrapen, het trottoir afstappen en gewoon beginnen wandelen terwijl de motorbikes je mooi ontwijken.
Overal lopen straatleurders: dames met hoge torens boeken op hun heupen of een lange stok op hun schouders waar aan beide kanten grote isomo bakken met fruit, kwarteleitjes, kokosnoten, hele klerenwinkels, ... hangen, met een bak rond hun nek met een assortiment valse Louis Vuitton, Chanel, e.d. portefeuilles en zippo´s, met een houten bord vol fake zonnebrillen, fietsenkraampjes met cd´s of gedroogde inktvis, fietsers met rammelaars die massages aanbieden, hangmatventers, ... Alles wat je kan bedenken, men heeft het op straat te koop.
Dat wordt na een tijdje ook best vermoeiend. Je kan nergens wandelen, zitten, drinken of eten zonder om de 2 minuten het zinnetje: „Hello miss, you buy something?“ te horen. En iedereen verkoopt maar weer eens hetzelfde product.
Het is na donker ook opletten geblazen voor zakkenrollers. In 2 seconden is het gebeurd en in onze 3 dagen Saigon werden we 2 keer bestolen. Eerst werd ik zo´n €50 lichter gemaakt door straatboefjes, en dan raakte Sara haar portefeuille kwijt aan een cyclodriver. Ik kreeg mijn portefeuille 1 minuut later geldloos teruggesmeten van op een motorbike – gelukkig maar - en Sara kreeg de hare heelhuids terug dankzij haar snelle benen.
Nadeel aan zo´n grootstad: dure accomodatie. Na veel zoeken vonden we een betaalbare dormetory en namen onze intrek op de 4de verdieping waar we de slaapzaal bijna volledig voor onszelf hadden.
Sara wilde natuurlijk graag afspreken met haar Vietnamese vrienden van 2 jaar geleden en zo belandden we in het ´Marina´seafoodrestaurant met Ahn, Duc, Sharon en Phang. Vietnamezen weten wat goed eten is! Sommige schotels waren zelfs niet op de menukaart terug te vinden, maar zeer lekker!
Als afsluiter nog naar een discotheek met de ongelukkige naam ´Apocalypse Now´waar het stikte van de prostituees en kalende westerse mannen die geflatteerd waren door alle commercieel ingestelde aandacht en tevergeefs probeerden mee te shaken met hun vers aangeschafte vriendin.
Sharon had in die twee jaar tijd ook een gezin gesticht, dus spraken we de volgende avond meteen terug af om Sharons pasgeboren Line te bewonderen en oliegrill te houden bij haar thuis, een avond die eindigde in gitaargetokkel en gekweelde hits van de 90´s.
Sara´s ouders konden haar geen 5 maand missen. Dat was duidelijk, want ze kwamen tijdens het kerstverlof 12 dagen op bezoek. Aangezien ze zouden aankomen op Hanoi, moesten we zo snel mogelijk in Hanoi geraken, vliegen dus.
De goedkoopste vlucht vertrok zeer vroeg in de ochtend, dus was het misschien het leukst om onze laatste avond in Saigon goed te vieren, de nacht door te steken en om 5u meteen te vertrekken naar het vliegveld, dachten we. Of zoals ze dat in het Engels noemen: white night houden dus. We hadden onszelf een beetje overschat denk ik...
We stapten om 5u ´s morgens in de taxi en zaten wat voor ons uit te staren, tot Sara plots merkte dat we na een kwartier rijden nog geen 500m van de dormetory waren. De kerel was gewoon rondjes aan het rijden. Na een scherpe opmerking waren we gelukkig toch snel richting vliegveld aan het rijden.
Twee uurtjes slapen op het vliegtuig tot Hanoi, daar de bus op en hup naar het Real Darling Cafe, een van de oudste guesthouses in Hanoi, om wat slaap in te halen.
´s Avonds heerlijk verloren lopen in de stad, onze vermoeide voeten laten rusten op het Bia Hoi kruispunt en via een flyer die we daar kregen naar de LOOP discotheek waar de drank veel te duur, maar de drum ´n bass en breakcore muziek zeer goed was.
Onze guesthouse bleek gelegen in een winkelstraat gespecialiseerd in wierook, vlaggetjes en alle soorten gouden en rode tempeldecoratie (kitsch dus).
De volgende dag had ik het briljante plan om zonder kaart op stap te gaan in Hanoi. Stom!
Hanoi heeft een merkbaar elegantere en rustigere sfeer dan het hippe en happening Saigon. De interessante mix tussen oude okerkleurige koloniale gebouwen met nog merkbaar Franse invloeden en een deugddoend streepje groen in de parken en meren. Een gezellig drukke stad met de Old Quarter als hart, al zo´n 1000 jaar.
De Old Quarter ziet er uit zoals de Aziatische steden in films of in je fantasiek zij het natuurlijk met vele voorbijsnorrende motorbikes.
De smalle straatjes zijn bezaaid met winkels en volgens de straatnaam kan je afleiden wat je waar moet kopen zoals vb. straat van de zijde. Overal zie je bezige bijen hun waar aan de man brengen, vaak met de tzpische rieten kegelhoed op tegen de zon. Op marktjes vind je zowel mini theeserviesjes voor het huisaltaar dat zowat elke Vietnamees heeft tot geconfijt hondenvlees, of alleen de kop met de tanden nog ontbloot.
Ook op restaurant is er een brede keus tussen slang, stekelvarken, kat, schildpad, kikker, ...
Vietnamezen zijn gewiekste businessmannen (of nog erger -vrouwen) en het is zeer moeilijk om een glimlachje los te peuteren van hun harde gezicht. Wat een contrast met Laos en Cambodja waar mensen niet liever doen dan lachen en giechelen.
Alles heeft zijn prijs en denk vooral niet dat men je hulp aanbiedt uit vriendelijkheid. Je zal al snel merken dat de helpende hand je professioneel hun winkel binnenleidt.
Waar je in andere Zuidoost Aziatische landen ook als toerist een goede prijs kan onderhandelen, in Vietnam zal je dat niet lukken. De winkeliers en marktkramers verkopen je iets liever helemaal niet dan dat je minder betaalt dan het dubbele van de prijs. En waar ze je er in Cambodja opleggen met een glimlach op hun gezicht, in vietnam kan je een hele winkel opkopen en ze zullen nog niet tevreden zijn,
Hier laten ze je graag drie maal de prijs betalen terwijl het ergens anders dubbel is. Keihard die Vietnamezen...
Het is 21 december en Sara en Ellen zijn goed uitgerust en klaar om Marc en Martine te verwelkomen in hun hotel in Hanoi. De komende dagen ontpopte Sara zich tot professionele tourorganisatrice en stouwde ons schemma voor de komende twee weken propvol:
de big city tour van Hanoi met veel sightseeing van de tempel van de literatuur, wijdse parken, smalle straatjes en marktjes, een kathedraal, het mausoleum waar niemand minder dan Ho Chi Minh zelf opgebaard ligt (het was wel gesloten), het meer, pagoda´s, ... en als afsluiter: Thang Long Water Puppet show, waar prachtige handgemaakte poppen over een podium van water zweven op de tonen van de sussende Vietnamese folkmuyiek op traditionele insturmetne en enkele ´dagdagelijkse´zaken naar voor laten komen op een humoristische manier zoals rijst telen, rondhossen op buffels, vissen, ...
Halong Bay – 23 december
Een natuurwonder op zee. We hadden het weer nite zo mee, vrij koud, mistig, maar we bleven van regen gespaard.
In Halong Bay schijnt volgens Vietnamese legendes een draak te huizen, de Tarasque.
Een minibusje voerde ons naar de lange betonnen steiger waaraan onedindig veel ´cruise ships´waren aangemeerd, allemaal klaar om volgeladen te worden met toeristen, waaronder ook wij.
Halong Bay is een echt natuurwonder. De boten glijden over een azuurblauwe zee waaruit meer dan 3000 kalkstenen rotsen verticaal omhoog naar de hemel reiken. Een spektakel waarvoor je graag even de kou op het dek trotseert.
Behalve dit buitengewone uitzicht, komen toeristen ook de mooie grotten in de rotsen verkennen die over de jaren werden uitgesleten door golven en wind.
Nog meer attracties op de trip: een nachtje slapen in de boot waar de kou ons opsloot in de kajuit om te manillen, kajakken tusssen de uitstekende rotsen, grotten bezoeken, floating villages met fleurig geverfde tuinhuisjes bewonderen die op het water drijven en leven van de visvangst en kajakverhuur.
Onze cruise eindigde op Cat Ba eiland op kerstavond. We gingen nog kajakken tussen de rotsen van Halong Bay en verkenden kort het natuurpark van Cat Ba.s
Aangezien we een nacht op de boot verbleven, hadden we ook onze eeigen kajuit waardoor we niet bang moesten zijn dat ons bagage pootjes zou krijgen. Sommige dagjesnoten worden namelijk nogal eens geenterd door stiekeme piraten.
Op Cat Ba had ons hotel haar utierste best gedaan om een memorabel kerstfeest op poten te zetten: kersttechnomuziek, fluogroene mierzoete gebakjes, mandarijntjes, een Disney video van Mickey en Donald op het ijs, wijn a volonte EN niet te versmaden, de kelner in een kerstmankostuum gehesen en een witte snor opgeplakt.
Het wilde enthousiasme van het vrouwelijke Vietnamese hotelpersoneel werkte ook zeer aanstekelijk op Marc, die ook enkele danspasjes waagde op de boenkeboenke kerstmuziek.
Sara en ik vierden kerst nog wat verder in de lokale discotheek iets verderop samen met enkele leeftijdsgenoten die ook in het hotel verbleven.
Ninh Binh – 25 tot 27 december
Naar Haiphong met de bus, de speedboot op en de bus en daar de bus nemen naar Ninh Binh. Klinkt eenvoudig genoeg nietwaar? Wij deden er twee dagen over...
Aangekomen in Haiphong zochten we een taxi om ons naar het busstation te voeren en werden er mooi opgelegd... De beloofde bus was al lang geleden vertrokken en natuurlijk kwam er een hele troep aasgieren op ons af de moment dat onze frank viel...
„You want taxi, you want minibus, you want, you want, ...“ Ja we wilden liefst met rust gelaten worden maar dat zat niet tussen het aanbod. Om een zenuwtoeval te vermijden, checkten we in in het hotel aan de overkant van de straat. We besloten een nachtje in Haiphong te blijven en ons bussticket voor de eerste bus de volgende ochtend al aan te schaffen.
Met de bus naar Ninh Binh en vrij vroeg anagekomen in de guesthouse daar, hadden we nog een hele dag voor ons. Het landschap rond Ninh Binh scheen zeer mooi te zijn. Zoals Halong Bay maar dan staken de rotsen uit de rijstvelden omhoog in plaats van uit het water.
Dus huurden we fietsen en probeerden via een wel zeer simplistisch kaartje onze weg te vinden rond Ninh Binh. We waren er ook vrij van overtuigd dat we goed bezig waren. Mooie kalkbergen, een verlaten half afgewerkte autostrade afrijden met palmboompjes in het midden, ... We zagen ook overal rokende hopen steen met nannen die er bedrijvig omheen cirkelden. Toen enkelen ons dichterbij wenkten, zagen we dat het eigenlijk een manier was om klei tot stenen te bakken, zeer cool.
Maar dan kwam het moment dat we niet meer zo zeker waren van de weg of de kaart.
De kale straten met af en toe een smal lang hoog huis deden ons ttwijfelen over waar we beland waren.
Deze spookstad leek in het niets op het pittoreske vissersdorpje dat onze reisgids had beschreven. Het deed mij wat denken aan de utigestorvne Ameriknaanse plattelandsdorpen met hun enkele kantine. Na wat zoeken en het voorbijrijden van ´maffia hotels´, vonden we de plaatselijke kantine van dit dooie stadj een zochten na onze hamburger de hulp van het pientere meisje dat er werkte om ons terug te orienteren.
„Where is this town on the map?“ vroegen we, „Do you know the way to Ninh Binh?“
„This IS Ninh Binh!“ zei ze tot onze grote verbazing.
En toen kwam het uit dat onze spookstad eigenlijk een deelgemeente van Ninh Binh was... en dat we eigenlijk maar 2 km van het hotel verwijderd waren, EN dat wee dus tijdens onze grote fietstocht in rondjes gereden hadden...
Maar niet getreurd, nu zaten we terug op het goede spoor en geraakten toch nog tot in het vissersdorpje Tam coc.
In Tam Coc kan je een roeibootje inhuren dat je door enkele groet rotsen roeit. Door enkele grotten wel te verstaan. Een zeer mooi obottochtje waarbij je op het gemak eens rond kan kijken.
Tam Coc betekent ´3 grotten´en zegt daarmee precies wat er daar allemaal te zien is. Een roeibootje meent je mee door de grotten en je vaart dus eigenlijk 1 van die grote oprijzende rotsen in het landschap door terwijl je van het landschap en de berggeiten geniet die af en toe als kleiine witte vlekjes verschijnen hoog op de rotsen.
Velle roeiers bedienen hun roeispanen ook met un voeten, op het gemak achterover geleund en genietend van de wereld die aan hen voorbijtrekt. Een grappig zicht.
Jammergenoeg moet je op d eterugreis ene hele lijdensweg afleggen wanneer diezelfde roeie rzijn doos met verkoopswaaar bovenhaalt: bloemetjesgeborduurde zakjes en tafekleedjes. Het duurde een tijdje voor de roeier zich neerlegede bij het feit dat we echt niets gingen kopen en hij ons iendelijk teurg naar het dorp wilde roeien.
Bovendien was hij dan nog een sniet tevreden met de fooi die we hem gaven... echt op z´n Vietnamees dus...
Terug in ons hotel gekomen, ededen ik en Sara een verrassende ontdekking. Het raam van onze kamer kwam nhiet buiten uit, maar recht op de kamer van onze sympathieke (Neder)gebuur Flo.
Op de tweede dag Ninh Binh, pakten we onze sightseeing wat professioneler aan en huurden een gids in die ons op motorbikes het landschap zou laten zien rond Hua Lu.
En ondanks het hondenweer, het was prachtig! Eindeloze ondergelopen rijstvelden... We reden er op een weg die er als een dijk bovenuit stak.
Martine op de motor bike bij de gids, Marc met groot plezier op zijn eigen motorbike en ik en Sara naar goede gewoonte samen op de motorbike.
Wegzinkend in de modderbaantjes, blind rijdend door de striemende regen, ploeterend over modderbergen, we loved it!
Een bootsman nam na een verwarmende kop thee, een stukje de rivier af door de floating village Kenh Ga me tde prachtige bergen op de achtergrond! Ellen met typische ronde rieten hoed op tegen de regen, zeer mooi.
Even opdrogen en opwarmen met een soepje in het restaurantje vlakbij de 2 tempels en dan op het gemak eens rondlopen, niet op buffels rijdend.
Nog een klimmetje naar een uitzichtspunt over de rijstvelden en de dagtrip zat er op . We konden natgeregend maar tevreden terug naar ons hotel om op de nachtbus te wachten die ons naar Hoi An zou voeren, met een korte tussenstop in Hue.
Hoi An – 28 tot 29 december
Het Brugge van Vietnam! Yes!
Nachtbussen blijken niets voor mij... Ik paste nauwelijks in de slaapplaats die duidelijk op Vietnamese maat gemaakt was. Maaar goed, via Hue in Hoi An geraakt!
Hoi An, wat een betoverend stadje! Het deed mij met een licht heimwee gevoel aan Brugge denken met haar oude gebouwen en verzande haven en autovrij centrum...
Musea, opengestelde traditionele smalle lange huizen volgens Chinese bouwstijl, traditionele muziek, handwerk zijde of hout, tempels en een onsterfelijke brug, overal lampionnetjes...
Buiten het centrum val tmeteen op waarmee de gemiddelde inwoner zijn brood verdient. De hele stad is bezaaid met kleermakers en schoenmakers.
Je kiest zelf het stofje, legt je ontwerp uit, men neemt je maat en een paar uur later kan je voor een prikje je eigen design kledij of schoen ophalen.
Diegene die mij kennen weten natuurlijk datik deze kans niet kon laten liggen. Ik ben drie rokjes naar eigen goesting en een paar sandalen rijker!
Met goedkeuring van Sara, want die liet 1 er van ook voor zichzelf maken, plus nog 1 rok en 1 broek. Ook Martine kon niet aan de verleiding weerstaan en liet 1 rokje maken.
Op onze voorlaatste avond was het feest in de straten. De Asian Football Cup was al een tijdje aan de gang env oor de eerste keer in 10 jaar was Vietnam de grote winnaar! Overal zaten de mensen aan grote beeldschermen gekluisterd en er werden klonken regelmatig vreugdekreten. Waar in Belgie enkel geroepen wordt voor doelpunten, krijgen de spelers in Zuidoost-Azie ook enthousiast getier voor een goede pass in de juiste richting. Super, al dat enthousiasme!
Heel Hoi An lag die avond stil, eerst door de spanning en daarma door het grote feest. Een hele stoet motorbikes trok door de overstroomde straten langs de rivier, wild zwaaiend met Vietmanese vlaggen en gillend als gegeselde katten...
Ook Sara en ik kregen een band met de victorieleuze om ons hoofd gebonden door een enthousiasteling. Schitterend. Proficiat Vietnam!
De volgende dag stapten we goedgehumeurd op het vliegtuig van Danang naar Ho Chi Minh City.
Ho Chi Minh City II - 30 december tot 3 januari
Een tweede citytour voor Sara's ouders langs de hoogtepunten van 'Saigon': het postkantoorgebouw, kerken, de poepchique buurt, tempels, musea, winkeltjes en een tourkantoor, want Marc en Martine wilden de volgende drie dagen op fietstrip door de Mekong Delta.
Sara en ik bleven voor oudejaar in Saigon en spraken af met Ahn en Sharon om lekker te gaan eten en samen het nieuwe jaar in te klinken.
Nieuwjaar was duidelijk een westerse bedoening: grote bendes jonge gastn stonden samengetroept rond de twee populairste cafes, joelens en rondspringend op de muziek die uit de boxen knalde. Als alternatief voor champagne, werden bierblikken over de menigte heengesproeid. Ook enkele Vietnamezen waren aan het feesten. Sommige met dansen en leute maken, andere boefjes door menige feesters te bestelen. Zo raakte ook de man van Sharon, Amoury, zijn gsm kwijt.
Chuc Mung Nam Moi (gelukkig nieuwjaar)!
Na hun Mekong Delta trip, bezochten we met Marc en Martine nog de Chinese buurt van Saigon en namen afscheid met een barbecue (waar ik biefstuk at met stokjes) en een drankje in de rooftopbar van het chique Rex Hotel.
Sara en ik bleven nog enkele dagen hangen in Saigon en meerbepaaald ons ouwe trouwe stoepcafe Bia Hoi. Waar we ook weer heel wat kleurige mensen ontmoetten zoals oude bekende Eamon van in Laos en de Amerikaanse acteur Gregg met gigantische haarbos, ster in menige Thaise derderangsfilm in jaren 70 stijl a la 'The Blurb'.
Mekong Delta - 4 tot 5 januari
Phu Quoc Island - 6 tot 9 januari
En toen begon onze strandvakantie. Ik ben nooit een strandmens geweest, laat staan een strandvakantiemens... Maar voor de Zuid-Aziatische poederstranden met azuurblauw water bevolkt door kleurige vissen, maakt een mens graag een uitzondering.
Na een trip van twee dagen in de Mekong Delta om de floating markets en coconutcandy fabricatie te zien (en ik bijna op een gifgroene slang ging staan), namen we in Rach Gia de speedboat naar het prijzige eiland Phu Quoc.
Gelukkig hadden we er aan gedacht om ons verblijf op voorhand te boeken, want het eiland was full, fuller, fullest en alleen de duurste accomodaties bleven over. Zo hadden wij een bungalow voor 'slechts' 20$ vlakbij het strand in het vooruitzicht.
Toen we in onze 'resort' aankwamen, viel ons oog echter op iets interessants... Er stonden tenten in de tuin! Tenten die te huur stonden dan nog! Zo ontdekten we per ongeluk de goedkoopste verblijfsoplossing op het eiland! Voor elk 2$ per dag hadden we onze eigen tent!
Het strandleventje mocht beginnen!
Zand tussen de tenen, zonnecreme opgesmoet, een dutje of een boek, een frisse duik, een beschutting tegen de zon trachten te bouwen uit twee gejutte houten palen en onze handdoeken (dat was Sara's departement), en vooral: ontspannen en nieuwe vrienden ontmoeten.
We waren volledig verloren gelopen in 'den donkeren' en werden opeens vriendelijk uitgenodigd op de 'after barbecue' van twee Duitse koppels twintigers (2 Matze's,1 Julia en 1 Hanne) en een toffe Amerikaanse veertiger die in de filmbusiness zat (Marc). De Cuba Libre vloeide rijkelijk en we spraken af om die nog wat rijkelijker te laten vloeien op een snorkel-dagtrip per boot waarop ook resortbuurvrouw Anja ons vergezelde.
We hadden er toen nog geen idee van hoe veel tijd wij nog met Matse, Marc en Julia zouden gaan doorbrengen en hoe zwaar het afscheid zou zijn...
Back to Cambodja - 10 januari
De speedboat op naar Kep... Oh my God! Storm op zee! Ik waaide bijna de pier af - en mijn rok ook in Marilyn Monroe stijl - maar dat was nog niets.
Door de hoge snelheid en hoge golven die over ons heen spoelden, werden zowel de boot als inzitters gedurende anderhalf uur omhoog gesmeten om daarna weer loodrecht naar beneden te vallen. Ronduit gevaarlijk... Een kermisattractie voor onze maag dankzij de Touristil voorzorgen, maar minder plezant voor de Vietnamese magen. Overal rond ons waren mensen aan het overgeven en de penetrante stank van kots bleef vastzitten in de passagierscabine.
Wat was ik blij om weer vast land onder mijn voeten en frisse lucht in mijn neus te voelen bij onze aankomst in Ha Tien.
Nu nog de grens over naar Cambodja... We siten nog steeds niet helemaal zeker of dat mogelijk zou zijn. Maar we hadden geluk! Een nieuwe post was pas geopend... voor voetgangers en motorbikes. Elk vanachter op de motorbiketaxi met onze rugzak vooraan tussen de knieen van onze chauffeurs dan maar. Op naar Cambodja!
Cambodja - 3 weken
De grens over... Vietnam en Cambodja, dag en nacht. Van verhard beton naar hobbelige dirtroad. Van het gesturctureerde computerbestuurde Vietnamese grensgebouw naar het Cambodjaanse grensposthok met zijn stempeltjes. Schitterend! Ik hou van Cambodja!
In het bijzonder van haar plattelandslandschappen waar we op getrakteerd werden tijdens onze 45 km lange bikerit naar Kep. Hobbelend over een aardeweg terwijl de zon langzaam achter de horizon verdwijnt... Uitgestrekte velden, paalhuizen, fietsen beladen met varkens en kippen tot grote stapels brandhout, dok doks, spelende kinderen, schaarse oude vandagen met de Khmersjaal stevig om het hoofd gewikkeld... Vissersboten net de typische trectervormige metten, hele gezinnen met hetzelfde motiefje op hun flanellen pyjama, de grote gefrituurde spinnen die je kan kopen als snack in de tankstations...
Kep - 10 tot 12 januari
Na meer dan twee uur rijden, kwamen we aan in Kep. De uitgebrande villa's langs de kust getuigden nog steeds van het glamoureuze verleden van Kep, ooit favoriete vakantiebestemming voor 'the rich and powerful', en om die reden vernield door de Khmer Rouge.
Lang een spookstad... Maar nu begint Kep stilletjesaan weer open te bloeien door het toerisme, het omliggende Bokor National Park van 5000 hectare groot en de voortreffelijke krab met wereldvermaarde Kampot peper op de Kep Crab Market met zicht op de oceaan...
In onze 'Kukuluku Guesthouse' viel het alleszins op dat ook buitenlandse investeerders hun weg naar Kep gevonden hebben. In het bijzonder Franse ondernemers. Voor we het beseften zaten we op de Crab Market aan tafel met de uitbater van de lokale parelwinkel, uitbater van een chique restaurant en de uitbater van zowel de duurste resort van't stad als de Sailing Club... Echt onze soort mensen ahem haha. Maar ze waren SUPERvriendelijk, dat is zeker! En vrijgevig. We hebben de hele avond onze portefeuille niet moeten bovenhalen en zij hadden er precies veel plezier in Frans te spreken met 'nieuw bloed'.
De volgende dag huurden we maar weer eens een motobrike om op de vele kleine zandweggetjes te gaan verdwalen in het platteland rond Kep. En met succes! Slechts een halfuur voor zonsondergang vonden we de hoofdseg terug. En daar zagen we 3 motorbiketaxi's met 3 bekenden achteraan en heeeel wat bagage... Matze, Julia en Marc!
Koh Tonsay - 12 tot 16 januari
Net voor de kust van Kep lag een eilandje dat ons door veel mensen was aangeraden. Een boottochtje later zetten we onze eerste stap op het strand en... Koh Tonsay moet vrij dicht komen bij de droom van een onbewoond eiland. Poederstrand, met noten behangen palmbomen, jungle, slechts 3u elektriciteitsgenerators per dag, ... Slechts een 5-tal guesthousen waren opgetrokken op het strand en zelfs die hadden meer iets weg van een boerderij dan een gastenverblijf met hun loslopende koeien, kippen, eenden, roedels honden en her en der gemikte uitwerpselen van voorgaande beesten.
Peace and quiet... Strand en azuurblauwe zee...
Overdag hangmat en boek... 's Avonds steevast kaarten (Shithead) bij kaarslicht met Matze, Julia en Mark...
Een dag haartjes knippen in kapster Julia's geimproviseerde strandkapsalon...
En een nieuwe vriend! De Poolse hyperkineet Boris die al een jaar fietsend de wereld aan het rondtrekken was met zijn Mongoolse kat Genghis Khan.
One big, happy, relaxed family...
Kampot - 16 tot 18 januari
Ach... We konden toch niet eeuwig op Koh Tonsay blijven? Dus vertrokken we richting Sihanoukville waarvoor we vervoer moesten proberen te vinden in Kampot.
Kampot, een klein stadje zo'n 25 km van Kep, maar toch beroemd vanwege zijn vermaarde delicatesse: Kampot peper. 25 km... ''Dat is niets,'' dachten we, ''kan best via tuk-tuk.''
Zo gedacht zo gedaan, hup met 5 man een tuktuk in en elk een trekrugzak erbij plus de GIGANTISCHE souvenirsvalies van Marc!
Arme tuk tuk! Onderweg moest de chauffeur tot drie maal stoppen om water te halen in vijvertjes langs de baan om zijn overhitte motorbike te koelen. Tot ieders verbazing is het het beestje na 2 uur toch gelukt om ons kolossale gewicht tot aan Kampot te trekken.
In Kampot ontmoetten we ook weer Boris met zijn Genghis Kham en na twee nachten en een dag bewonderen van de charmante oude koloniale gebouwen langs de Kampot River en de volksbuurt er rond, zaten we met 7 man samengepropt in een oude rammelbak van een auto voor een krappe rit van 3 uur maar Sihanoukville. Als je je afvraagt hoe we allemaal in de auto geraakt zijn... Marc (die was het breedst) op de passagierszetel, de chauffeur en een extra passagier op de chauffeurszetel en Sara, Matze, Julia en ik achteraan. Maar dat is allemaal normaal in Cambodja hoor.
Sihanoukville - 18 tot 28 januari
De party place bij uitstek van Cambodja: Lonely Beach! De ironie...
Onze guesthouse: Utopia! Party place bij uitstek in Sihanoukville. Elke dag muziek vollen bak tot 3u 's nachts dus... Wat kan een mens doen behalve meefeesten met barvolk Martin en Zonny?
De dormetory was namelijk gratis als je per dag een halfuurtje flyers uitdeelde op het strand en we kregen er nog eens 5$ bovenop waarmee we ons eten konden betalen + enkele pintjes die er voor 25 cent over de toog gingen.
We hebben het er samen met Boris toch 3 nachten uitgehouden voor we, om onszelf te behoeden tegen nog meer gefeest, verhuisden naar Otres Beach.
Otres Beach was het rustige strand in Sihanoukville waar Marc, Julia en Matze al op ons wachtten in het supertoffe Sunshine Cafe van de Poolse Monika en Cambodjaanse Kem met een heuse visbarbecue - traktatie van Marc - en cocktails a la Matze.
Zo sleten we de rest van onze dagen met strandzitten, oceaanwzemmen en 's avonds veel Shithead spelen alsook ons nieuwe spel 'Yaniv', door Marc omgedoopt tot 'Heifenstein' in zijn 735e poging om Duits te spreken.
Zelfs op Chinees nieuwjaar hielden we het rustig. 's Avonds terugkeren van Lonely Beach naar Otres Beach betekent dan ook het risico lopen om beroofd te worden - waar Boris net aan had kunnen ontsnappen dus we waren al gewaarschuwd.
Tegen ons vertrek uit Sihanoukville, 1 week later, kende hij toch al drie Duitse woorden. Niet mis!
Matze en Jule waren zo betoverd door het Khmer schrift dat ze vertrokken met een tattoo rijker.
En Matze en Marc waren zo weg van Otres Beach in het algemeen dat ze op het punt stonden er land te kopen en ook een guesthouse te beginnen (Far Far Away Guesthouse, ze hadden zelfs al een naam)... Maar gelukkig beslisten er eerst nog eens goed over na te denken.
Marc en wij vertrokken richting Bangkok, Matze en Jule richting Pnohm Phen. Na 3 weken samen reizen, vloeide er toch een traantje bij het afscheid.
Zuid-Thailand - 2 weken
Vier bussen en 12 uren later stonden we in Bangkok. We hadden een goedkoop vliegtuigticket naar Nepal en een bus naar Krabi te boeken en... afscheid te nemen van Marc die naar Koh Lipe ging. Geen traantjes deze keer... We hebben ons sterk gehouden.
Krabi - Ton Sai - 30 januari tot 5 februari
Weet je wat een 13 uur durende nachtbusrit niet nodig heeft? Wacht ik zal je helpen... EEN ZATLAP IN ZIJN MIDLIFE CRISIS! Ik kon de mooie fases van dronkenschap van op de eerste rij volgen (lucky me): lullen, emotioneel worden en snurken.
Gelukkig konden we hem afschudden door de boot van Ao Nang naar Ton Sai te nemen, een tip die we van een gast van Sunshine Cafe hadden gekregen. ''You girls will like this beach,''
And like it we did... Een strand met een stuk jungle vol guesthousen, restaurantjes, bars en... klimscholen. En dat allemaal afgesneden van de buitenwereld door de hoge 'limestone' rotsen die als een muur om Ton Sai heen staan. Zalig!
Dat verklaarde ook meteen waarom iedereen die op Ton Sai rondliep zo gespierd was: klimmen! Een kolonie van klimmers.
Overdag hing iedereen ergens aan een rots en 's avonds gloeide Ton Sai van de gezelligheid: overal blije gezichten van mensen die content zijn van hun dag, concertjes her en der van latino tot reggae, movie night of gewoon een pintje in Sawasdee Bar op het strand en er proberen te balanceren op de 'slack line'.
Toen we pas aankwamen, hadden we eigenlijk een enorme reis achter de rug. Van Cambodja tot Ton Sai bijna nonstop op bussen, dus namen we de eerste drie dagen een vrij kostelijke bungalow in Kasba Guesthouse. Onze bagage nog verder de berg op sleuren kon er echt niet meer bij.
Van op het strand van Ton Sai kon je ook nog een ander strand zien liggen: Riley Beach. Daar geraken wasop zich al een hele klim: door de 'canyon', een smal pad over de rotsen dat de twee stranden verbond. We merkten al snel dat riley een heel ander publiek had dan Ton Sai. Het strand lag vol met 'aangespeolde' toeristen en opeens was er geen spier meer te bekennen. Maar de stranden zelf waren zoveel mooier: wit poeder en zwembaar water. Dat was wel het enige nadeel aan Ton Sai: niet zo'n mooi strand, altijd bezaaid met dode paarse kwallen (waarom is voor mij een raadsel) en zeer ondiep water.
Op Riley had je het prachtige Pranang Beach. De weg erheen en een deel van het water was volledig overhangen door rotsen met spectaculaire stalactieten... echt fantastisch om op je rug er onder te drijven en ze te bewonderen. Wat voelde ik mij klein.
Al die klimmers... Het ideale moment om een rotsklimcursus te doen! Twee dagen. Supertof! Maar niet van de poes... Onze blauwe knietjes, schaafwonden en bloedende nagels konden dat bevestigen.
Maar het gevoel dat je hebt als je na 20 meter klimmen met trillende spiertjes de eindring tikt en dan met een glimlach naar beneden kijkt is echt de max! Zeker voor herhaling vatbaar! (Mits eerst wat meer spiermassa kweken).
Na drie dagen in onze dure guesthouse ontdekten we dat er in de achtertuin van de No Name Bar aan het strand tenten stonden. Gratis te betrekken tenten dan nog wel! Met supervriendelijke uitbaters Pop en Nouie en Bob die mij een matje leende om op te slapen, want de tenten waren natuurlijk volledig leeg, et voila! Weer gratis accomodatie.
Koh Lipe - 6 tot 9 februari
Na een week Ton Sai, kregen we een reisvoorstel uit onverwachte hoek. De Thaise broers Ozzy en Rain die de Peace and Love Bar open hielden, waren samen met de twee gitaristen die daar elke avond speelden uitgenodigd op te gaan spelen op Koh Lipe. En wij mochten mee... Ja dat was een voorstel dat we niet konden laten liggen! Wat een chance! Alhoewel dat het feit dat Ozzy een oogje op mij had er ook wel voor iets zal hebben tussengezeten.
De volgende morgen zaten we samen met Ozzy, Rain en de superleuke Amerikaan Kevin 'in the back of a truck' tegen 150km/u op de autostrade richting Koh Lipe. Waaien!
Koh Lipe had wel alles wat je mag verwachten van een paradijselijk eiland! Het optreden en verblijf voor de band en hun roadies (wij) bleek in een grote reggaebar op het strand te zijn - Handicraft Bar. SU-PER!
Aangezien we als deel van de familie mee waren, kregen we er zelfs gratis eten (spicy!). Het was dus allemaal dik in orde!
De avond van het optreden werd een gigantsich feest met barbecue, vuurpois en firesticks en natuurlijk het optreden. Ook Marc kwam langs. Was die even verbaasd dat wij ook op 'zijn' eiland zaten!
En tot de vroege uurtjes werd er nog reggae gedraaid.
De volgende dag... Op de piratenboot!
De hele reggaebarbende wilde op trip! Een boot gehuurd, snorkels gehuurd, de guesthousemadam had goed en veel en spicy gekookt en tegen 10u zaten we met 18 man in het bootje gepropt. En wat een bonte bende... Allemaal Thaise reggaefans, allemaal venten, allemaal met lang haar of lange dreadlocks, allemaal met een grote zonnebril op hun kop en een sjaaltje rond hun hoofd, sommige met gouden oorringen... Een bende piraten!
Op weg naar een afgelegen strand om te snorkelen... Supermooi! Alsof je in de film Finding Nemo rondzwemt. Oeee en ik zag Nemo zelf! Zo kleurig al die vissen en koralen. We waren niet uit het water te slaan!
Voor we terug gingen naar Ko Lipe, stopten we nog aan een keienstrand vol gepolijste donkergrijze en witte stenen. Overal stonden ook kleine torentjes gebouwd uit die stenen. Als je een torentje optrekt, betekende dat volgens onze Thaise piraten geluk voor jou en je familie.
Sara mocht al meteen zelf aan het bouwen slaan om haar geluk te keren, want bij het uitstappen van de boot was ze op een zee-egel gaan staan. Auw... De enige remedie volgens de Thai: erop plassen! Dat kostte eventjes wat moeite, maar inderdaad... geen ontsteking achteraf.
Zou dat nu door het gelukstorentje komen of door de 'pipi'? ;)
Koh Phangan - 10 tot 11 februari
Op 10 februari was het Full Moon Party op Koh Phangan. Een verschijnsel dat iedereen toch wel eens van dichtbij moet gezien hebben. En wij waren in de buurt... Het zou zonde geweest zijn om het over te slaan.
Een klein probleempje... Op 12 februari hadden we onze vlucht al naar Nepal...
Dus bedachten we een hoogst efficient plan!
Op 9 februari vertrekken uit Koh Lipe en met de boot en de bus naar Surrhatani gaan - een reis van alweer bijna 10 uur.
Net op tijd de nachtboot halen naar Koh Phangan en daar 's morgens vroeg aankomen.
Daar geen accomodatie zoeken, maar onze rugzak ergens stockeren voor een prikje.
Een brommer huren om het eiland te verkennen.
's Avonds gaan feesten onder de Full Moon.
's Morgens doorfeesten tot we de boot en bus hebben naar Bangkok om 11u (en dan slapen).
In Bangkok meteen het vliegtuig naar Nepal nemen na 24 uur reizen...
Een plan van 3 dagen rondzwerven dus...
En het is ons nog gelukt ook! Ongelooflijk maar waar!
De Fully Moon Party was de moeite! Vuurshows met firesticks, vuurhoepels, vuurpois, vuurlimbo, iedereen zat onder de fluoverf, drankjes werden verkocht per emmer en wel 7 verschillende bars lieten hun bozen knallen op hetzelfde strand tot zeer laat... zeer zeer laat! Het feest was nog goed bezig toen wij om 10u 's morgens een strand verlieten vol flessen, schoenen, kledingstukken en slapende mensen in het zand, op eenzame stoelen en zelfs op frigoboxen, levend aan het braden in de volle opkomende zon... Amai!
Oorlogsslachtoffers van de volle maan...
Over de avonturen in Nepal heb ik niets meer geschreven.
Jammer, want dat was me toch een prachtige reis!
10 dagen trekken door de Himalaya, de Anapurna op, paraponting gedaan met het restje van ons geld, Kathamandu, ...
It's for me to know and for you to find out on your own :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
