Oh my buddha

Auw mijn dijen, auw mijn knietjes... De trekking hebben hen vernield! Maar versta me niet verkeerd de trekking was vooral de max!
Maandagochtend rond 10u kwam een jeeptaxi (met banken in de laadbak je weet wel) ons ophalen aan onze guesthouse.
Terwijl we door Chiang Mai reden, werden de bankjes langzaamaan opgevuld met nog 8 andere trekkinggenoten; allemaal twintigers dus de sfeer zat er van het begin al in. De laatste twee trekkers moesten opgehaald worden aan een 'orchid farm' en zo hadden we ook de kans om daar eens rond te snuffelen. Zo bijzonder was het eigenlijk niet... Een zestal rijen orchideeen, een restaurant dat het merendeel van de farm besloeg en een mini vlindertuin met enkele zeer beschadigde vlinders... triestig hoor.

Na een uurtje rijden en kletsen, kwamen we aan bij de eerste 'attractie' van de trekking: elephant riding. Jammergenoeg begon het net te regenen toen we op de olifant stapten, maar al bij al was het wel plezant. We sjokten een stuk jungle door en aan een rivier gekomen, stormden de twee jongste leden van het gezelschap - twee babyolifantjes - enthousiast het water in om zich te wassen.
Door de regen slierde menige olifantenpoot weg in de modder, maar gelukkig kwam het niet tot een valpartij. Olifanten blijken tamelijk slipgevaarvrij te zijn, ik raad het iedereen aan!
Na het afscheid van onze olifant en de strijdlustige babyolifant die ons bijna platwalste toen we hem wilden fotograferen, begon de eigenlijke trekking...

De regen viel met bakken uit de lucht en teisterde ons onophoudelijk terwijl we dapper de bergen in klommen. Dat gaf natuurlijk enkele extra dimensies aan deze beproeving... De bergpaadjes waren nauwelijks 50 cm breed en ondanks de versgesneden bamboe wandelstok die we van de gids hadden gekregen, bleven we niet van uitglijden gespaard.
De klim voerde ons verder naar boven; slippend op de steile paden, door snelstromende riviertjes, langs watervalletjes en gladde afgronden en dat allemaal in de striemende regen.
Mijn K-Way was ook absoluut niet bestand tegen al dat water en zelfs de plaatsen die hij wel drooghield, werden doorweekt door het zweet dat van mij afliep.
Na 3 uur afzien en op het moment dat we onze laatste reserves hadden opgebruikt, klaarde de hemel eindelijk op, piepte de zon tevoorschijn en kwam het doel van onze tocht in zicht: het Lahu bergdorp met zijn bamboe huisjes waar we die avond zouden overnachten.

Toen ik van op het balkon van ons verblijf naar beneden keek over het dal was ik toch enorm content dat ik goed en wel was bovengeraakt. Kletsnat, geblutst, vol doornen, zweterig en tegelijkertijd snikheet en onderkoeld, het deed er allemaal niet meer toe! I did it!
Ook de gids had blijkbaar afgezien en wilde zijn honger al meteen stillen met hond Johnny, deel van het vaste meubilair van het verblijf.
Maar we kozen toch liever voor hete curry in plaats van 'Johnny barbecue' en het entertainment van die avond (een Thai op gitaar die enkele klassiekers tokkelde maar de woorden niet kende en onze gids valsspelend op zijn blokfluit) deed de laatste spanningen van ons afglijden.

De tweede dag was het prachtig weer en we hadden na het ontbijt nog even de tijd om het Lahu dorp te verkennen. Al snel werden we op sleeptouw genomen door twee kleine meisjes die ons het dorp door trokken, wilde bloemen plukten, mijn haar vlochten en met grote ogen keken naar Sara's dreads.

En weer op weg... De gids voerde ons deze keer de berg af langs steile paden vol stenen, boomwortels en half opgedroogde modder. Het dalen ging mij alleszins heel wat beter af dan het klimmen van de dag ervoor. Leve de zwaartekracht!
We bezochten onderweg twee prachtige watervallen en zwommen in hun ijskoude water voor we op tocht gingen naar ons jungleverblijf van die avond. Die leidde ons langs de rivier, over de rivier (en per ongeluk in de rivier), tegen de ruwe wanden waar de rivier zich had ingesneden, over en onder
omgevallen boomstammen en bamboe, het was PRACHTIG!

Na het eten werd er een kampvuur aangestoken en de gids entertainde ons de rest van de avond met een Thais kaartspel dat eigenlijk maar een doel had: elkaars gezicht zo vol mogelijk krabbelen met houtskool. Man, dat spul is moeilijk af te wassen! Enkele hilarische foto's zullen ons nog lang aan die avond herinneren... Zoals onze gids zou zeggen: 'Oh my buddha'

Op de derde trekkingdag wandelden we op ons gemak tot aan het vertrekpunt voor het 'white water rafting' en vlot rafting, waar we een helm, zwemvest en roeispaan in de handen geduwd kregen. Na een bondige demonstratie stapten we de boten in, het water op en hup we waren weg. Het raftgedeelte heeft nauwelijks een halfuur geduurd, maar het was zo tof dat we besloten om het zeker nog eens te doen. Na de stroomversnellingen klommen we een vlot op dat ons traagjes naar de taxi bracht die ons terug naar Malak guesthouse zou brengen. Tijdens de rit was het deze keer vrij stil en iedereen keek vermoeid maar tevreden naar buiten...


31 oktober - 5 november: Road trip - 700 km door Noord-Thailand met de motorbike
'Bob Marley in the mountains on a motorbike'

Een georganiseerde tour door Noord-Thailand is vrij duur, dus waarom zou je het zelf niet organiseren?
Met die gedachte in ons achterhoofd huurden we in Chiang Mai een motorbike en pakten ons rugzakje in voor een road trip van drie dagen door de bergen. Ik had nog nooit op een motorbike met versnellingen gereden, dus dat was wel even wennen, zeker met een passagier en wat bagage er bij, maar ik was er snel mee weg. Dat moest ook wel op de autostrade van Chiang Mai naar Pai. Ja, motorbikes mogen hier op de snelweg rijden en aan een tempo van ongeveer 70 km/u bereikten we al vlug de afrit naar Pai. Van daar af was de weg praktisch uitgestorven en schoten we goed op met het gevoel de enige twee mensen in Thailand te zijn TOT we aan de bergen kwamen...

De haarspeldbochten verlengden onze reistijd aanzienlijk en onze overhitte motorbike zag het af en toe niet meer zitten, naar dat werd allemaal goedgemaakt door het landschap! Niets dan bergen en groen en groen en bergen! Schitterend! Vlak voor het donker reden we Pai binnen en huurden een van de spotgoedkope bungalowtjes van Shan guesthouse.


Pai

Net als in Chiang Mai, was er in Pai elke avond markt voor de 'farang' tot 21u. Dat geeft de gemiddelde toerist ook genoeg tijd om daarna nog naar de verplichte Bebop af te zakken tot 1u (= avondklok in Thailand). Als de farangmolen ooit stopt met draaien, zal de Thaise economie een tragische dood sterven... Maar voorlopig maken we er natuurlijk graag deel van uit.
In plaats van de kudde te volgen tot aan de Bebop, besloten we in te gaan op de flyer voor een 'reggae party' die ik eerder op de avond in de handen kreeg gedrukt door een Jimmy Hendrix-kloon. De reggae party bestond uit een open podium, zo'n tien mensen en een kampvuur, maar het was supergezellig. Zo maakten we kennis met enkele vaste klanten en de baas van de bar: Fang, Joe en Boo (from the moon zoals hij zelf zo graag zei), een zeer aangenaam Thais gezelschap dat ons na de avondklok meesleepte naar hun thuis om daar de avond af te sluiten.

De komende dagen in Pai werd de reggae bar ons vaste avondadres en Sara liet zich zelfs verleiden om eens achter de drum te kruipen op het open podium. We beklommen ook de Pai Canyon (klinkt wel stoerder dan het was hoor haha) en wilden de hot springs bezoeken, maar werden tegengehouden door de entreeprijs van 200 baht per persoon. Letterlijk alles wordt gecommercialiseerd, zelfs het natuurlijk schoon...
Gelukkig was de kerel aan de slagboom vrij gemakkelijk om te kopen en konden we samen voor 140 baht binnen. De hot springs waren zalig! Zo warm en geen boiler te bekennen, puur natuur!

Op onze laatste dag Pai gingen we raften. In het begin was het water vrij kalmpjes en was het vooral genieten van het landschap, maar het laatste stuk werd nog vrij spannend met zijn 20 rapids die kort op elkaar volgden. Eentje ervan was zelfs ZEER wild, maar ik ben niet uit de boot gevallen juij! Sara en onze Chinese en Thaise mederafters wel hihi! (geen zorgen er volgde een rustig stuk en ze waren snel gered!)
We hebben ook geluk gehad met al de regenval. Ondertussen is het droogseizoen begonnen maar dankzij de vele regen was het raften nog zeer oke.
Je kon ook ergens van een cliff van tien meter in de rivier springen, maar daar ben ik nooit een held in geweest dus maakte ik maar foto's van Sara die er wel af sprong.


Mae Hong Son

Opgehouden door de vele haarspeldbochten, zondagsrijdende tegenliggers, een tegensputterende motorbike met onbetrouwbare remmen, de hitte en onze pijnlijke kont, kwamen we maar weer eens net voor het donker aan.
We hadden ook geen tijd om onderweg te stoppen om watervallen of grotten te bekijken. Jammer... Maar het uitzicht was er niet minder om: door de bergen en de jungle rijden met niets anders menselijks te zien dan de weg, super! De wegen zijn hier trouwens zelfs op meest afgelegen plaatsen zeer goed onderhouden en de groendienst houdt het proper... sjiek wej!

Bij toeval zagen we langs de baan in Mae Hong Son een bordje staan 'room for rent' en zo kwamen we terecht in de beste guesthouse die we al hadden gehad; 'House for Relaxing'. Mooie, propere en vrij goedkope kamer en een huiselijke sfeer, goede ice coffee, wat wil een mens nog meer.
Toen we 's avonds terugkwamen van onze stadsverkenning, stond de gastfamilie er op dat we samen met enkele vrienden van hen karaoke zongen. We konden niet goed meekwelen met de Thaise nummers waar de gastvrouw zo dol op was, maar lieten ons niet kennen bij de Engelstalige hits, waaronder onze prachtige versie van 'Hit me baby one more time' van Britney Spears haha.
Muziekgewijs lijkt Thailand ook wel enkele jaren achter te lopen waardoor onderandere The Backstreet Boys en Boyzone hier nu geweldig populair zijn. We beleven onze prille tienerjaren helemaal opnieuw met de gouden hits van eind jaren 90 - begin 2000. Thaise mensen houden over het algemeen ook erg van melige muziek, en vooral van het gekweel van hun eigen charmezanger (of nog erger: charmezangeressen).

We verlieten Mae Hong Son de volgende morgen met goede moed en zetten koers naar een van de grote bezienswaardigheden in de streek rond deze periode: de Sunflower Fields. Een absolute must volgens de meeste Thaise bezoekers. Het was wel een tijdje rijden en we maakten een grotere ommetoer dan we verwacht hadden...

De baan die we normaalgezien naar Chiang Mai zouden nemen, werd ons door iedereen afgeraden. Er waren daar geen dorpen in de buurt om te overnachten, de baan was moeilijker met gevaarlijke bochten, ... Al die goede raad deed ons besluiten om toch terug te keren naar de hoodweg die naar Chiang Mai leidde. Zo zouden we proberen om voor het donker in Mae La Noi te geraken. Een plan dat hard mislukte...

Het werd snel donker en bij gebrek aan straatlantaarns volgden we de gele streep in het midden van de weg, de duisternis in. In het begin lukte dat aardig, tot ook de gele streep ophield en zo ook de weg voor ons verdween. Net toen we aan het sukkelen waren over een zandweg en bijna omvielen, stopte er een truck en werden zowel wij als onze motorbike ingeladen door enkele supervriendelijke Thai: 'Going to Mae Sa Riang?' vroeg de chauffeur. Dat was nog een dorp verder dan onze geplande bestemming... 'Yes yes!' riepen we in koor en twee uur later zette hij ons en de motorbike veilig af en reed enthousiast zwaaiend verder.

Een andere Thai reed ons voor naar een guesthouse en zo namen we onze intrek in de Road Side guesthouse van Aekkasan, de hyperactieve eigenaar. Aekkasan was duidelijk gebeten door het Wilde Westen. Elke muur was versierd met cowboyschilderijen, buffalo hoorns... en Bob Dylan op de achtergrond maakte het plaatje af.
Het stopzinnetje van de uitbater: 'One for the road?' zorgde ervoor dat we langer op zijn terras bleven plakken dan gepland, maar toen zochten we toch ons welverdiende bedje op.
Het een 'Goodbye Sala and Erren!' namen we de volgende morgen afscheid van Aekkasan de Thaise cowboy en reden richting Chiang Mai.

Onderweg bezochten we nog een waterval, waar je moest geraken via een zandbaantje, door een dorp waar ze aan hun gezicht te zien nog niet veel farangs waren tegenkomen, en door een rijstveld maar het was zeker de moeite. Het pad naar de waterval was duidelijk al een hele tijd niet meer gebruikt en 't was er schone schone schone. Zo ongerept en geen slagboom met loket te bekennen, laat ons hopen dat het nog lang zo blijft! De rest van de weg maar Chiang Mai verliep vlotjes, vooral toen we eenmaal de bergen uit waren. Het enige oponthoud was Sara die van elk rijstveld een foto wilde nemen...

's Avonds kwamen we moe en vuil terug in Malak guesthouse. 'Farangwomen strong' zei de Franse eigenaar met een grijns op zijn gezicht tegen zijn Thaise vrouw en daarmee was de road trip afgelopen.
We boekten de minibus naar Chiang Khong (de grens met Laos) en waren net voor het verlopen van ons visum het land uit, Laos in en de slowboat op richting Luang Prabang.


Luang Prabang

In Laos werd 'sawat dii kha' (= goeiendag in Thais) 'sabai dii' en 'khawp khun kha' (= danku in Thais) 'khawp jai lai lai'. Voila nu kennen jullie even veel Thais en Laotiaans als ik. Het enige dat niet veranderde waren de schelle nasale stemgeluiden van de vrouwen. Ja amai zeg... door merg en been.

Laos is duurder dan we gedacht hadden, maar na even zoeken vonden we toch de goedkoopste guesthouse en ook een steegje waar je voor een appel en een ei kon eten. Je haalde in de vele kraampjes gewoon wat je wilde: geroosterde kip of vis, sticky rice, morning glory (lijkt op spinazie), fruit, ... en je schuift aan bij een van de lange tafels die langs de straat opgesteld staan. Elke avond nieuwe tafelgenoten dus, wat voor ons zeer interessant was want we kregen veel tips voor vb. goedkope vluchten naar Nepal.
Luang Prabang heeft ook een prachtige handcraft market met goedkope juwelen, textiel... en we worden al vrij goed in het afdingen naar de laagste prijs hehe.

We brachten ook een bezoekje aan de plaatselijke 'jongerendisco' DaFa waar onze trommelvliezen werden geterroriseerd door de nasale stemmen van de zangers die melige nummers kweelden. In Laos houden ze dus ook best van een zagerig deuntje.
Later op de avond werden die gelukkig vervangen door een dj die wat meer internationale muziek draaide. Het was echt fantastisch om te zien hoe de Laotiaanse jeugd voor elk nummer een in-line-dancing pasje hadden! Een hilarische aanrader.
Het enige nadeel was de gigantische wachtrij bij de toiletten doordat de ladyboys ook perse naar de vrouwenwc willen en dan eindeloos hun kont zitten te bekijken in de spiegel...

Op onze laatste dag Luang Prabang fietsten we naar de Tat Se waterval, zo'n 15 km van Luang Prabang af. Het was al niet gemakkelijk om een fiets te vinden - elke toerist jaagt er op en dus zijn de fietsen vrij schaars - maar de tocht was nog veel lastiger...
Na veel zoeken vonden we toch twee halve kinderfietsen en reden daarmee naar Tat Se, heuvel op en heuvel af op het heetste van de middag. Maar man ik heb nog nooit zo'n mooie waterval gezien! Het was moeilijk te geloven dat het natuurlijk was zelfs! Center Parks kan er nog iets van leren. Helder blauw water stroomde van terras naar terras in grote poelen waar je in kon zwemmen! Schitterend!
Maar toen we terug bij de fietsen kwamen, bleek mijn voorband het loodje gelegd te hebben... plat... We zijn toen verplicht met de tuk tuk moeten terugkeren met onze fietsen op het dak.


Vang Vieng

De volgende dag namen we de bus naar Vang Vieng en daar zijn we dus nu. Het is vooral een chill out en partyplace voor rugzaktoeristen, zij het natuurlijk maar tot middernacht, de avondklok hier. We hebben al tubing gedaan en wat rondgesnuffeld, grotten bezocht (waar ik weer op mijn staartbeen viel oei oei).
Maar toch...
Jullie zouden mij eens moeten zien zitten terwijl ik dit schrijf... Op het terras van onze paalhutbungalow, uitkijkend over de rivier en de bergen... koetjes grazen er lustig op los, hennen warmen hun veren in de zon en kinderen spelen in het water, dat is't leven he.